Job 10

از زندگی سیر شده‌ام، بنابراین می‌خواهم از زندگی تلخ و زار خود ناله و شکایت کنم.
Життя моє стало бридке для моєї душі... Нехай нарікання своє я на себе пущу, нехай говорю я в гіркоті своєї душі!
خدایا محکومم مَکن. به من بگو چه گناهی کرده‌ام؟
Скажу Богові я: Не осуджуй мене! Повідом же мене, чого став Ти зо мною на прю?
آیا رواست که به من ظلم نمایی، از مخلوق خود نفرت کنی و طرفدار نقشه‌های گناهکاران باشی؟
Чи це добре Тобі, що Ти гнобиш мене, що погорджуєш творивом рук Своїх, а раду безбожних освітлюєш?
آیا تو همه‌چیز را مانند ما می‌بینی؟
Хіба маєш Ти очі тілесні? Чи Ти бачиш так само, як бачить людина людину?
آیا زندگی تو مانند زندگی ما کوتاه است
Хіба Твої дні як дні людські, чи літа Твої як дні мужа,
پس چرا تمام گناهان مرا می‌شماری و تمام خطاهایم را رقم می‌زنی؟
що шукаєш провини моєї й вивідуєш гріх мій,
خودت می‌دانی که من خطایی نکرده‌ام و کسی نمی‌تواند مرا از دست تو نجات بدهد.
хоч відаєш Ти, що я не беззаконник, та нема, хто б мене врятував від Твоєї руки?
تو مرا با دست خود آفریدی و شکل دادی و اکنون می‌خواهی با همان دست مرا هلاک سازی.
Твої руки створили мене і вчинили мене, потім Ти обернувся і губиш мене...
به‌خاطر داشته باش که تو مرا از گل ساختی و دوباره به خاک برمی‌گردانی.
Пам'ятай, що мов глину мене обробив Ти, і в порох мене обертаєш.
تو به پدرم نیرو بخشیدی تا در رحم مادر تولیدم کند و در آنجا مرا نشو و نما دادی.
Чи не ллєш мене, мов молоко, і не згустив Ти мене, мов на сир?
با پوست و گوشت پوشاندی و استخوانها و رگ و پی مرا به هم بافتی.
Ти шкірою й тілом мене зодягаєш, і сплів Ти мене із костей та із жил.
به من زندگی دادی و از محبّت بی‌پایانت برخوردارم کردی و از روی احسان زندگی مرا حفظ نمودی.
Життя й милість подав Ти мені, а опіка Твоя стерегла мого духа.
امّا اکنون می‌دانم که در تمام اوقات تو مخفیانه نقشه‌ می‌کشیدی تا به من صدمه بزنی.
А оце заховав Ти у серці Своєму, я знаю, що є воно в Тебе:
تو مراقب من بودی تا گناهی بکنم و تو از بخشیدنم خودداری نمایی.
якщо я грішу, Ти мене стережеш, та з провини моєї мене не очищуєш...
هرگاه گناهی از من سر بزند بلافاصله مرا جزا می‌دهی، امّا اگر کار درستی بکنم خیری نمی‌بینم. شخص بدبخت و بیچاره‌ای هستم.
Якщо я провинюся, то горе мені! А якщо я невинний, не смію підняти свою голову, ситий стидом та напоєний горем своїм!...
اگر سرم را بلند کنم، مانند شیری به من حمله می‌کنی و با آزار دادن من قدرت خود را نشان می‌دهی.
А коли піднесеться вона, то Ти ловиш мене, як той лев, і знову предивно зо мною поводишся:
تو همیشه علیه من شاهد می‌آوری و خشم تو بر من هر لحظه زیادتر می‌شود و ضربات پی‌درپی بر من وارد می‌‌کنی.
поновлюєш свідків Своїх проти мене, помножуєш гнів Свій на мене, військо за військом на мене Ти шлеш...
چرا مرا از رحم مادر به دنیا آوردی؟ ای کاش می‌مُردم و چشم کسی مرا نمی‌دید.
І нащо з утроби Ти вивів мене? Я був би помер, і жоднісіньке око мене не побачило б,
مثل اینکه هرگز به دنیا نیامده بودم، از رحم مادر مستقیم به گور می‌رفتم.
як нібито не існував був би я, перейшов би з утроби до гробу...
از زندگی من چیزی باقی نمانده است، پس مرا به حال خودم بگذار تا دمی آسوده باشم.
Отож, дні мої нечисленні, перестань же, й від мене вступись, і нехай не турбуюся я бодай трохи,
بزودی از دنیا می‌روم و راه بازگشت برایم نیست.
поки я не піду й не вернуся! до краю темноти та смертної тіні,
به جایی می‌روم که تاریکی و ظلمت و هرج و مرج حکم فرماست و خود روشنی هم تاریکی است.
до темного краю, як морок, до тьмяного краю, в якому порядків нема, і де світло, як темрява...