Psalms 88

ای خداوند، خدای من، ای نجات‌دهندهٔ من، تمام روز نزد تو دعا می‌کنم و شب هنگام به درگاهت ناله می‌کنم.

(En Sang. En Salme af Koras Sønner. Til Sangmesteren. Al-mahalat-leannot. En Maskil af Ezraitten Heman.) HERRE min Gud, jeg råber om dagen, om Natten når mit Skrig til dig;

دعای مرا بشنو و به نالهٔ من توجّه نما.

lad min Bøn komme frem for dit Åsyn, til mit Klageråb låne du Øre!

مشکلات زیادی بر من هجوم آورده و جانم را به لب رسانده‌اند.

Thi min Sjæl er mæt af Lidelser, mit Liv er Dødsriget nær,

تمامی قوتّم از بین رفته و مانند کسانی شده‌ام که در انتظار مرگ هستند.

jeg regnes blandt dem, der sank i Graven, er blevet som den, det er ude med,

مانند مردگان، فراموش شده‌ام و مانند یکی از کشته شدگانی هستم که در قبر گذاشته باشند؛ کسانی‌که ایشان را فراموش کرده‌ای و از الطاف تو محرومند.

kastet hen imellem de døde, blandt faldne, der hviler i Graven, hvem du ej mindes mere, thi fra din Hånd er de revet.

مرا در ته گور و در تاریکی مطلق رها کردی.

Du har lagt mig i den underste Grube, på det mørke, det dybe Sted;

خشم تو بر من قرار گرفته و امواج غضب تو مرا احاطه کرده‌اند.

tungt hviler din Vrede på mig, alle dine Brændinger lod du gå over mig. - Sela.

آشنایانم را از من جدا کردی و مرا مورد تنفّر آنان قرار داده‌ای. آن‌چنان گرفتار شده‌ام که راه گریزی ندارم.

Du har fjernet mine Frænder fra mig, gjort mig vederstyggelig for dem; jeg er fængslet, kan ikke gå ud,

چشمانم از غصّه تار گردیده‌اند. خداوندا، هر روز نزد تو دعا می‌کنم و دست نیاز به درگاه تو بلند می‌کنم.

mit Øje er sløvt af Vånde. Hver Dag, HERRE, råber jeg til dig og rækker mine Hænder imod dig.

آیا برای مردگان معجزه می‌کنی؟ آیا مردگان برخاسته، تو را ستایش خواهند نمود؟

Gør du Undere for de døde, står Skyggerne op og takker dig? - Sela.

آیا در قبر گفت‌وگویی از محبّت پایدار و وفاداری تو هست؟

Tales der om din Nåde i Graven, i Afgrunden om din Trofasthed?

آیا معجزات تو در آن مکان تاریک دیده می‌شود؟ و یا نیكویی تو در دیار خاموش بیان می‌گردد؟

Er dit Under kendt i Mørket, din Retfærd i Glemselens Land?

خداوندا، هر روز صبح به درگاه تو دعا می‌کنم و از پیشگاه تو یاری می‌طلبم.

Men jeg, o HERRE, jeg råber til dig, om Morgenen kommer min Bøn dig i Møde.

خداوندا، چرا مرا از خود می‌رانی؟ چرا روی خود را از من پنهان می‌کنی؟

Hvorfor forstøder du, HERRE, min Sjæl og skjuler dit Åsyn for mig?

از زمان کودکی خود رنج کشیده و به مرگ نزدیک شده‌ام، از ترس تنبیه تو در عذاب هستم.

Elendig er jeg og Døden nær, dine Rædsler har omgivet mig fra min Ungdom;

آتش خشم تو مرا از پا انداخته است و از ترس حملات تو نابود گردیده‌ام.

din Vredes Luer går over mig, dine Rædsler har lagt mig øde,

آنها مانند توفان هر روز مرا از هر طرف احاطه کرده‌اند.

som Vand er de om mig Dagen lang, til Hobe slutter de Kreds om mig;

تو حتّی دوستان نزدیک مرا از من جدا کرده و تاریکی را مونس من ساخته‌ای.

Ven og Frænde fjerned du fra mig, holdt mine Kendinge borte.