Psalms 49

Aŭskultu ĉi tion, ĉiuj popoloj; Atentu, ĉiuj loĝantoj de la mondo,

Al Músico principal: Salmo para los hijos de Coré. OÍD esto, pueblos todos; Escuchad, habitadores todos del mundo:

Kaj altrangulo kaj malaltrangulo, Riĉulo kaj malriĉulo kune.

Así los plebeyos como los nobles, El rico y el pobre juntamente.

Mia buŝo diros saĝaĵon, Kaj la penso de mia koro prudentaĵon.

Mi boca hablará sabiduría; Y el pensamiento de mi corazón inteligencia.

Mi klinos mian orelon al sentenco; Sur harpo mi esprimos mian enigmon.

Acomodaré á ejemplos mi oído: Declararé con el arpa mi enigma.

Kial mi devus timi en tagoj de malbono, Kiam min ĉirkaŭas la malboneco de miaj persekutantoj,

¿Por qué he de temer en los días de adversidad, Cuando la iniquidad de mis insidiadores me cercare?

Kiuj fidas sian potencon Kaj fanfaronas per sia granda riĉeco?

Los que confían en sus haciendas, Y en la muchedumbre de sus riquezas se jactan,

Fraton tute ne liberigos homo, Nek donos al Dio elaĉeton por li

Ninguno de ellos podrá en manera alguna redimir al hermano, Ni dar á Dios su rescate.

(Multekosta estus la elaĉeto de ilia animo, Kaj neniam tio estos),

(Porque la redención de su vida es de gran precio, Y no se hará jamás;)

Ke li restu viva eterne, Ke li ne vidu la tombon.

Que viva adelante para siempre, Y nunca vea la sepultura.

Oni ja vidas, ke saĝuloj mortas, Kaj ankaŭ malsaĝulo kaj sensciulo pereas Kaj lasas al aliaj sian havon.

Pues se ve que mueren los sabios, Así como el insensato y el necio perecen, Y dejan á otros sus riquezas.

Ilia deziro estas, ke iliaj domoj ekzistu por ĉiam, Kaj iliaj loĝejoj de generacio al generacio; Ili nomas siajn bienojn laŭ siaj nomoj.

En su interior tienen que sus casas serán eternas, Y sus habitaciones para generación y generación: Llamaron sus tierras de sus nombres.

Sed homo ne restas longe en honoro; Li egaliĝas al bruto buĉota.

Mas el hombre no permanecerá en honra: Es semejante á las bestias que perecen.

Tia estas ilia vojo, ilia espero, Kaj iliaj posteuloj aprobas ilian opinion. Sela.

Este su camino es su locura: Con todo, corren sus descendientes por el dicho de ellos. (Selah.)

Kiel ŝafoj ili estos metataj en Ŝeolon; La morto ilin paŝtos; Kaj matene virtuloj ilin ekposedos, Kaj ilia bildo pereos en Ŝeol, perdinte loĝejon.

Como rebaños serán puestos en la sepultura; La muerte se cebará en ellos; Y los rectos se enseñorearán de ellos por la mañana: Y se consumirá su bien parecer en el sepulcro de su morada.

Sed Dio liberigos mian animon el la mano de Ŝeol, Ĉar Li prenos min. Sela.

Empero Dios redimirá mi vida del poder de la sepultura, Cuando me tomará. (Selah.)

Ne timu, kiam homo riĉiĝas, Kiam grandiĝas la gloro de lia domo.

No temas cuando se enriquece alguno, Cuando aumenta la gloria de su casa;

Ĉar mortante li nenion prenos; Ne iros post li malsupren lia honoro.

Porque en muriendo no llevará nada, Ni descenderá tras él su gloria.

Ĉar kvankam li ĝuigas sian animon dum sia vivado, Kaj oni vin laŭdas por tio, ke vi faras al vi bone,

Si bien mientras viviere, dirá dichosa á su alma: Y tú serás loado cuando bien te tratares.

Tamen li iros al la generacio de siaj patroj, Kiuj neniam vidos lumon.

Entrará á la generación de sus padres: No verán luz para siempre.

Homo, kiu estas en honoro, sed ne havas prudenton, Estas egala al bruto buĉota.

El hombre en honra que no entiende, Semejante es á las bestias que perecen.