Job 10

Tedis al mia animo mia vivo; Mi fordonos min al mia plendado; Mi parolos en la malĝojeco de mia animo.

L’anima mia prova disgusto della vita; vo’ dar libero corso al mio lamento, vo’ parlar nell’amarezza dell’anima mia!

Mi diros al Dio: Ne kondamnu min, Sciigu al mi, pro kio Vi malpacas kontraŭ mi.

Io dirò a Dio: "Non mi condannare! Fammi sapere perché contendi meco!"

Ĉu Vi trovas tion bona, ke Vi turmentas, Ke Vi forpuŝas la laboritaĵon de Viaj manoj, Sendas brilon sur la entreprenon de malpiuloj?

Ti par egli ben fatto d’opprimere, di sprezzare l’opera delle tue mani e di favorire i disegni de’ malvagi?

Ĉu Vi havas okulojn karnajn, Kaj ĉu Vi rigardas, kiel homo rigardas?

Hai tu occhi di carne? Vedi tu come vede l’uomo?

Ĉu Viaj tagoj estas kiel la tagoj de homo, Aŭ ĉu Viaj jaroj estas kiel la vivtempo de homo,

I tuoi giorni son essi come i giorni del mortale, i tuoi anni son essi come gli anni degli umani,

Ke Vi serĉas mian kulpon Kaj penas trovi mian pekon,

che tu investighi tanto la mia iniquità, che t’informi così del mio peccato,

Kvankam Vi scias, ke mi ne estas malbonagulo, Sed el Via mano neniu povas savi?

pur sapendo ch’io non son colpevole, e che non v’è chi mi liberi dalla tua mano?

Viaj manoj min formis kaj faris min tutan ĉirkaŭe, Kaj tamen Vi min pereigas!

Le tue mani m’hanno formato m’hanno fatto tutto quanto… e tu mi distruggi!

Rememoru, ke kiel argilon Vi min prilaboris; Kaj Vi returne faros min polvo.

Deh, ricordati che m’hai plasmato come argilla… e tu mi fai ritornare in polvere!

Vi elverŝis ja min kiel lakton, Kaj kiel fromaĝon Vi min kundensigis.

Non m’hai tu colato come il latte e fatto rapprender come il cacio?

Per haŭto kaj karno Vi min vestis, Per ostoj kaj tendenoj Vi min plektis.

Tu m’hai rivestito di pelle e di carne, e m’hai intessuto d’ossa e di nervi.

Vivon kaj bonon Vi donis al mi, Kaj Via prizorgado gardis mian spiriton.

Mi sei stato largo di vita e di grazia, la tua provvidenza ha vegliato sul mio spirito,

Sed ĉi tion Vi kaŝis en Via koro; Mi scias, ke Vi tion intencis:

ed ecco quello che nascondevi in cuore! Sì, lo so, questo meditavi:

Se mi pekos, Vi tion rimarkos sur mi, Kaj mian pekon Vi ne lasos senpuna.

se avessi peccato, l’avresti ben tenuto a mente, e non m’avresti assolto dalla mia iniquità.

Se mi agis malbone, ve al mi! Se mi estas prava, mi ne povas tamen levi mian kapon, Estante tute humiligita Kaj vidante mian mizeron.

Se fossi stato malvagio, guai a me! Se giusto, non avrei osato alzar la fronte, sazio d’ignominia, spettatore della mia miseria.

Se ĝi leviĝas, Vi ĉasas min kiel leono, Kaj denove montras sur mi Vian mirindan potencon.

Se l’avessi alzata, m’avresti dato la caccia come ad un leone e contro di me avresti rinnovato le tue maraviglie;

Vi elmetas kontraŭ mi novajn atestojn, Plifortigas Vian koleron kontraŭ mi; Nova armeo min atakas.

m’avresti messo a fronte nuovi testimoni, e avresti raddoppiato il tuo sdegno contro di me; legioni su legioni m’avrebbero assalito.

Por kio Vi elirigis min el la ventro? Ho, se mi estus pereinta, ke nenies okulo min vidu!

E allora, perché m’hai tratto dal seno di mia madre? Sarei spirato senza che occhio mi vedesse!

Tiam mi estus kiel ne estinta; El la ventro mi estus transportita en la tombon.

Sarei stato come se non fossi mai esistito, m’avrebbero portato dal seno materno alla tomba!

Mia vivo estas ja mallonga; Ĉesu do, lasu min libera, por ke mi iom revigliĝu,

Non son forse pochi i giorni che mi restano? Cessi egli dunque, mi lasci stare, ond’io mi rassereni un poco,

Antaŭ ol mi foriros senrevene En la landon de mallumo kaj de morta ombro,

prima ch’io me ne vada, per non più tornare, nella terra delle tenebre e dell’ombra di morte:

En la landon, kie la lumo estas kiel mallumo, Kie estas morta ombro kaj senordeco, Kie estas lume kiel en mallumego.

terra oscura come notte profonda, ove regnano l’ombra di morte ed il caos, il cui chiarore è come notte oscura".