Psalms 139

Een psalm van David, voor den opperzangmeester. HEERE! Gij doorgrondt en kent mij.
Az éneklőmesternek, Dávid zsoltára. Uram, megvizsgáltál engem, és ismersz.
Gij weet mijn zitten en mijn opstaan; Gij verstaat van verre mijn gedachten.
Te ismered ülésemet és felkelésemet, messziről érted gondolatomat.
Gij omringt mijn gaan en mijn liggen; en Gij zijt al mijn wegen gewend.
Járásomra és fekvésemre ügyelsz, minden útamat jól tudod.
Als er nog geen woord op mijn tong is, zie, Heere! Gij weet het alles.
Mikor még nyelvemen sincs a szó, immár egészen érted azt Uram!
Gij bezet mij van achteren en van voren, en Gij zet Uw hand op mij.
Elől és hátul körülzártál engem, és fölöttem tartod kezedet.
De kennis is mij te wonderbaar, zij is hoog, ik kan er niet bij.
Csodálatos előttem *e* tudás, magasságos, nem érthetem azt.
Waar zou ik heengaan voor Uw Geest en waar zou ik heenvlieden voor Uw aangezicht?
Hová menjek a te lelked elől és a te orczád elől hova fussak?
Zo ik opvoer ten hemel, Gij zijt daar; of bedde ik mij in de hel, zie, Gij zijt daar.
Ha a mennybe hágok fel, ott vagy; ha a Seolba vetek ágyat, ott is jelen vagy.
Nam ik vleugelen des dageraads, woonde ik aan het uiterste der zee;
Ha a hajnal szárnyaira kelnék, és a tenger túlsó szélére szállanék:
Ook daar zou Uw hand mij geleiden, en Uw rechterhand zou mij houden.
Ott is a te kezed vezérelne engem, és a te jobbkezed fogna engem.
Indien ik zeide: De duisternis zal mij immers bedekken; dan is de nacht een licht om mij.
Ha azt mondom: A sötétség bizonyosan elborít engem és a világosság körülöttem éjszaka lesz,
Ook verduistert de duisternis voor U niet; maar de nacht licht als de dag; de duisternis is als het licht.
A sötétség sem borít el előled, és fénylik az éjszaka, mint a nappal; a sötétség olyan, mint a világosság.
Want Gij bezit mijn nieren; Gij hebt mij in mijner moeders buik bedekt.
Bizony te alkottad veséimet, te takargattál engem anyám méhében.
Ik loof U, omdat ik op een heel vreselijke wijze wonderbaarlijk gemaakt ben; wonderlijk zijn Uw werken! ook weet het mijn ziel zeer wel.
Magasztallak, hogy csodálatosan megkülönböztettél. Csodálatosak a te cselekedeteid! és jól tudja ezt az én lelkem.
Mijn gebeente was voor U niet verholen, als ik in het verborgene gemaakt ben, en als een borduursel gewrocht ben, in de nederste delen der aarde.
Nem volt elrejtve előtted az én csontom, mikor titokban formáltattam és idomíttattam, *mintegy* a föld mélyében.
Uw ogen hebben mijn ongevormden klomp gezien; en al deze dingen waren in Uw boek geschreven, de dagen als zij geformeerd zouden worden, toen nog geen van die was.
Látták szemeid az én alaktalan testemet, és könyvedben ezek mind be voltak írva: a napok is, a melyeken formáltatni fognak; holott egy sem volt még meg közülök.
Daarom, hoe kostelijk zijn mij, o God, Uw gedachten! hoe machtig veel zijn haar sommen!
És nékem milyen kedvesek a te gondolataid, oh Isten! Mily nagy azoknak summája!
Zoude ik ze tellen? Harer is meer, dan des zands; word ik wakker, zo ben ik nog bij U.
Számlálgatom őket: többek a fövénynél; felserkenek s mégis veled vagyok.
O God! dat Gij den goddeloze ombracht! en gij, mannen des bloeds, wijkt van mij!
Vajha elvesztené Isten a gonoszt! Vérszopó emberek, fussatok el tőlem!
Die van U schandelijk spreken, en Uw vijanden ijdellijk verheffen.
A kik gonoszul szólnak felőled, *és nevedet* hiába veszik fel, a te ellenségeid.
Zou ik niet haten, HEERE! die U haten? en verdriet hebben in degenen, die tegen U opstaan?
Ne gyűlöljem-é, Uram, a téged gyűlölőket? Az ellened lázadókat ne útáljam-é?
Ik haat hen met volkomen haat, tot vijanden zijn zij mij.
Teljes gyűlölettel gyűlölöm őket, ellenségeimmé lettek!
Doorgrond mij, o God! en ken mijn hart; beproef mij, en ken mijn gedachten.
Vizsgálj meg engem, oh Isten, és ismerd meg szívemet! Próbálj meg engem, és ismerd meg gondolataimat!
En zie, of bij mij een schadelijke weg zij; en leid mij op den eeuwigen weg.
És lásd meg, ha van-e nálam a gonoszságnak valamilyen útja? és vezérelj engem az örökkévalóság útján!