Psalms 74

(По слав. 73) Маскил на Асаф. Боже, защо си ни отхвърлил навеки и гневът Ти дими против овцете на пасбището Ти?

Ey Tanrı, neden bizi sonsuza dek reddettin? Niçin otlağının koyunlarına karşı öfken tütmekte?

Спомни си събранието Си, което си придобил още отначало, което си изкупил за племе на наследството Си, и хълма Сион, където си обитавал.

Anımsa geçmişte sahiplendiğin topluluğu, Kendi halkın olsun diye kurtardığın oymağı Ve üzerine konut kurduğun Siyon Dağı’nı.

Издигни стъпките Си към постоянните развалини — врагът е развалил всичко в светилището.

Yönelt adımlarını şu onarılmaz yıkıntılara doğru, Düşman kutsal yerdeki her şeyi yıktı.

Противниците Ти реват сред мястото на събранието Ти, поставиха знаците си за знаци на победа.

Düşmanların bizimle buluştuğun yerde kükredi, Zafer simgesi olarak kendi bayraklarını dikti.

Показват се като един, който вдига брадва сред гъста гора.

Gür bir ormana Baltayla dalar gibiydiler.

И сега те трошат всичките й изваяни произведения с брадви и чукове.

Baltayla, balyozla kırdılar, Bütün oymaları.

Запалиха светилището Ти, оскверниха обиталището на Твоето Име и го сравниха със земята.

Ateşe verdiler tapınağını, Yerle bir edip kutsallığını bozdular Adının yaşadığı konutun.

Казаха в сърцето си: Нека ги унищожим напълно! Изгориха всичките места на Божии събрания в земята.

İçlerinden, “Hepsini ezelim!” dediler. Ülkede Tanrı’yla buluşma yerlerinin tümünü yaktılar.

Не виждаме своите знамения, няма вече пророк, нито има между нас някой, който да знае докога ще е това.

Artık kutsal simgelerimizi görmüyoruz, Peygamberler de yok oldu, İçimizden kimse bilmiyor ne zamana dek...

Докога, Боже, противникът ще хули? Навеки ли врагът ще презира Името Ти?

Ey Tanrı, ne zamana dek düşman sana sövecek, Hasmın senin adını hor görecek?

Защо оттегляш ръката Си и десницата Си? Извади я от пазвата Си и сложи край!

Niçin geri çekiyorsun elini? Çıkar sağ elini bağrından, yok et onları!

А Бог е мой Цар от древността, който извършва спасителни дела на земята.

Ama geçmişten bu yana kralım sensin, ey Tanrı, Yeryüzünde kurtuluş sağladın.

Ти си разделил морето със силата Си, Ти си смазал главите на морските чудовища във водите,

[] Gücünle denizi yardın, Canavarların kafasını sularda parçaladın.

Ти си строшил главите на левиатана, дал си го за храна на акулите в морето.

Livyatan’ın başlarını ezdin, Çölde yaşayanlara onu yem ettin.

Ти си разпукнал извори и потоци, Ти си пресушил непресъхващи реки.

Kaynaklar, dereler fışkırttın, Sürekli akan ırmakları kuruttun.

Твой е денят, Твоя е и нощта, Ти си приготвил светлината и слънцето.

Gün senindir, gece de senin, Ay ve güneşi sen yerleştirdin,

Ти си поставил всичките граници на земята, Ти си направил лято и зима.

Yeryüzünün bütün sınırlarını sen saptadın, Yazı da kışı da yaratan sensin.

Помни това, че врагът е похулил ГОСПОДА и че безумен народ е презрял Твоето Име.

Anımsa, ya RAB, düşmanın sana nasıl sövdüğünü, Akılsız bir halkın, adını nasıl hor gördüğünü.

Не предавай душата на гургулицата Си на дивия звяр; не забравяй навеки събранието на Своите страдащи!

Canavara teslim etme kumrunun canını, Asla unutma düşkün kullarının yaşamını.

Погледни на завета Си, защото мрачните места на земята са пълни с обиталищата на насилието.

Yaptığın antlaşmayı gözönüne al, Çünkü ülkenin her karanlık köşesi Zorbaların inleriyle dolmuş.

Нека потиснатият да не се върне посрамен, нека сиромахът и бедният да хвалят Твоето Име!

Düşkünler boynu bükük geri çevrilmesin, Mazlumlar, yoksullar adına övgüler dizsin.

Стани, Боже, защити делото Си, помни как безумният Те укорява всеки ден.

Kalk, ey Tanrı, davanı savun! Anımsa akılsızların gün boyu sana nasıl sövdüğünü!

Не забравяй гласа на враговете Си! Врявата на онези, които се надигат против Теб, постоянно се увеличава.

Unutma hasımlarının yaygarasını, Sana başkaldıranların durmadan yükselen patırtısını!