Psalms 49

(По слав. 48) За първия певец. Псалм на Кореевите синове. Чуйте това, всички народи; дайте ухо, всички жители на света,

ای تمامی مردمان، این را بشنوید! هرکس در هرجایی که هست گوش بدهد،

както нископоставени, така и високопоставени, богати и бедни заедно!

کوچک و بزرگ، ثروتمند و فقیر.

Устата ми ще говори мъдрост и размишлението на сърцето ми — разбиране.

افکار من روشن و آشکار است، سخنان من همه از روی حکمت است.

Ще приклоня ухото си към притча, ще изложа гатанката си на арфа.

به مَثَلها توجّه می‌کنم و هنگامی‌که چنگ می‌نوازم معنی آنها را بیان می‌کنم.

Защо да се боя в дни на бедствие, когато ме обкръжи беззаконието на тези, които са по петите ми,

چرا در هنگام خطر و یا وقتی‌که دشمنان مرا محاصره کرده‌اند، بترسم؟

които се уповават на имота си и се хвалят с изобилието на богатството си!

اینها مردمی هستند که به ثروت خود توکّل دارند و به دارایی خویش افتخار می‌کنند!

Никой не може по никакъв начин да изкупи брат си, нито да даде на Бога откуп за него —

هیچ‌کس نمی‌‌تواند تاوان جان خود را بدهد و یا بهای زندگی خود را به خدا بپردازد.

защото скъпо е изкупването на душите им и човек трябва да престане завинаги да се опитва —

زیرا ارزش زندگی یک انسان بسیار گرانبهاست و هیچ چیز در مقابل آن کفایت نمی‌کند،

за да живее вечно и да не види изтление.

تا کسی طعم مرگ را نچشد و تا به ابد زندگی کند.

Защото вижда, че мъдрите умират, и безумният, и неразумният заедно погиват, и оставят имота си на други.

همهٔ ما می‌بینیم که حتّی اشخاص عالِم هم می‌میرند، همچنان‌که احمقان و نادانان می‌میرند. همهٔ آنها ثروت خود را برای بازماندگان خود باقی می‌گذارند.

Тайната им мисъл е, че домовете им ще стоят вечно и жилищата им — от поколение във поколение; наричат с имената си земите си.

درحالی‌که آنها نام خود را بر املاک خود می‌گذارند، گورشان خانهٔ ابدی آنها می‌گردد و برای همیشه در آن ساکن می‌شوند.

Но човекът, който е на почит, не остава; той е като животните, които се изтребват.

جاه و مقام ما را از مرگ نجات نمی‌دهد، بلکه ما نیز خواهیم مرد همچنان‌که یک حیوان می‌میرد.

Това е пътят на безумните; а идващите след тях одобряват думите им. (Села.)

سرنوشت اشخاصی که به خودشان توکّل دارند چنین است، سرنوشت آنانی که به دارایی خود دلخوش هستند.

Като овце ще бъдат сложени в Шеол, ще ги пасе смъртта и праведните ще владеят над тях на сутринта. Силата им ще пояде Шеол, далеч от жилището им.

آنها مانند گوسفندان محکوم به مرگ هستند و چوپان ایشان مرگ است. نیکوکاران بر آنها پیروز می‌گردند و اجساد آنان بزودی دور از خانه‌هایشان در دنیای مردگان خواهد پوسید.

Но Бог ще изкупи душата ми от силата на Шеол, защото ще ме приеме. (Села.)

امّا خداوند، جان مرا از دنیای مردگان می‌رهاند و نجات می‌دهد.

Не се бой, когато забогатее човек, когато се умножи славата на дома му,

وقتی کسی دولتمند می‌گردد و به مال و دارایی او افزوده می‌گردد، شما آشفته نگردید،

защото, когато умре, няма да вземе със себе си нищо, славата му няма да слезе след него.

او در وقت مردن، دارایی خود را با خود به گور نخواهد برد.

Макар че докато живее, той благославя душата си — защото хората те хвалят, когато правиш добро на себе си —

اگرچه کسی از زندگی خود راضی باشد و دیگران او را به‌خاطر موفقیّتش بستایند،

пак ще отиде при поколението на бащите си, те няма да видят светлина навеки.

امّا سرانجام خواهد مرد و به اجداد خود خواهد پیوست و دیگر روشنی را نخواهد دید.

Човек, който е на почит, а няма разбиране, е като животните, които се изтребват.

جاه و مقام کسی او را از مرگ نجات نمی‌دهد، بلکه او نیز خواهد مرد، همچنان‌که یک حیوان می‌میرد.