Psalms 49

Ouvi isto, vós todos os povos; inclinai os ouvidos, todos os habitantes do mundo,

Ey bütün halklar, dinleyin! Kulak verin hepiniz, ey dünyada yaşayanlar,

quer humildes quer grandes, tanto ricos como pobres.

Halk çocukları, bey çocukları, Zenginler, yoksullar!

A minha boca falará a sabedoria, e a meditação do meu coração será de entendimento.

Bilgelik dökülecek ağzımdan, Anlayış sağlayacak içimdeki düşünceler,

Inclinarei os meus ouvidos a uma parábola; decifrarei o meu enigma ao som da harpa.

Kulak vereceğim özdeyişlere, Lirle yorumlayacağım bilmecemi.

Por que temeria eu nos dias da adversidade, ao cercar-me a iniquidade dos meus perseguidores,

Niçin korkayım kötü günlerde Niyeti bozuk düşmanlarım çevremi sarınca?

dos que confiam nos seus bens e se gloriam na multidão das suas riquezas?

Onlar varlıklarına güvenir, Büyük servetleriyle böbürlenirler.

Nenhum deles de modo algum pode remir a seu irmão, nem por ele dar um resgate a Deus,

Kimse kimsenin hayatının bedelini ödeyemez, Tanrı’ya fidye veremez.

(pois a redenção da sua vida é caríssima, de sorte que os seus recursos não dariam;)

Çünkü hayatın fidyesi büyüktür, Kimse ödemeye yeltenmemeli.

para que continuasse a viver para sempre, e não visse a cova.

Böyle olmasa, Sonsuza dek yaşar insan, Mezar yüzü görmez.

Sim, ele verá que até os sábios morrem, que perecem igualmente o néscio e o estúpido, e deixam a outros os seus bens.

Kuşkusuz herkes biliyor bilgelerin öldüğünü, Aptallarla budalaların yok olduğunu. Mallarını başkalarına bırakıyorlar.

O pensamento íntimo deles é que as suas casas são perpétuas e as suas habitações de geração em geração; dão às suas terras os seus próprios nomes.

Mezarları, sonsuza dek evleri, Kuşaklar boyu konutları olacak, Topraklarına kendi adlarını verseler bile.

Mas o homem, embora esteja em honra, não permanece; antes é como os animais que perecem.

Bütün gösterişine karşın geçicidir insan, Ölüp giden hayvanlar gibi.

Este é o destino dos que confiam em si mesmos; o fim dos que se satisfazem com as suas próprias palavras.

Budalaların yolu, Onların sözünü onaylayanların sonu budur. Sela

Como ovelhas são postos na cova; a morte os pastoreia; ao romper do dia os retos terão domínio sobre eles; e a sua formosura se consumirá na sepultura, que lhes será por habitação.

Sürü gibi ölüler diyarına sürülecekler, Ölüm güdecek onları. Tan ağarınca doğrular onlara egemen olacak, Cesetleri çürüyecek, Ölüler diyarı onlara konut olacak.

Mas Deus remirá a minha alma do poder do sepulcro, pois me receberá.

Ama Tanrı beni Ölüler diyarının pençesinden kurtaracak Ve yanına alacak. Sela

Não temas quando alguém se enriquece, quando a glória da sua casa aumenta.

Korkma biri zenginleşirse, Evinin görkemi artarsa.

Pois, quando morrer, nada levará consigo; a sua glória não descerá após ele.

Çünkü ölünce hiçbir şey götüremez, Görkemi onunla mezara gitmez.

Ainda que ele, enquanto vivo, se considera feliz e os homens o louvam quando faz o bem a si mesmo,

Yaşarken kendini mutlu saysa bile, Başarılı olunca övülse bile.

ele irá ter com a geração de seus pais; eles nunca mais verão a luz

Atalarının kuşağına katılacak, Onlar ki asla ışık yüzü görmeyecekler.

Mas o homem, embora esteja em honra, não permanece; antes é como os animais que perecem.

Bütün gösterişine karşın anlayışsızdır insan, Ölüp giden hayvanlar gibi.