Job 10

L’anima mia prova disgusto della vita; vo’ dar libero corso al mio lamento, vo’ parlar nell’amarezza dell’anima mia!

Tedis al mia animo mia vivo; Mi fordonos min al mia plendado; Mi parolos en la malĝojeco de mia animo.

Io dirò a Dio: "Non mi condannare! Fammi sapere perché contendi meco!"

Mi diros al Dio: Ne kondamnu min, Sciigu al mi, pro kio Vi malpacas kontraŭ mi.

Ti par egli ben fatto d’opprimere, di sprezzare l’opera delle tue mani e di favorire i disegni de’ malvagi?

Ĉu Vi trovas tion bona, ke Vi turmentas, Ke Vi forpuŝas la laboritaĵon de Viaj manoj, Sendas brilon sur la entreprenon de malpiuloj?

Hai tu occhi di carne? Vedi tu come vede l’uomo?

Ĉu Vi havas okulojn karnajn, Kaj ĉu Vi rigardas, kiel homo rigardas?

I tuoi giorni son essi come i giorni del mortale, i tuoi anni son essi come gli anni degli umani,

Ĉu Viaj tagoj estas kiel la tagoj de homo, Aŭ ĉu Viaj jaroj estas kiel la vivtempo de homo,

che tu investighi tanto la mia iniquità, che t’informi così del mio peccato,

Ke Vi serĉas mian kulpon Kaj penas trovi mian pekon,

pur sapendo ch’io non son colpevole, e che non v’è chi mi liberi dalla tua mano?

Kvankam Vi scias, ke mi ne estas malbonagulo, Sed el Via mano neniu povas savi?

Le tue mani m’hanno formato m’hanno fatto tutto quanto… e tu mi distruggi!

Viaj manoj min formis kaj faris min tutan ĉirkaŭe, Kaj tamen Vi min pereigas!

Deh, ricordati che m’hai plasmato come argilla… e tu mi fai ritornare in polvere!

Rememoru, ke kiel argilon Vi min prilaboris; Kaj Vi returne faros min polvo.

Non m’hai tu colato come il latte e fatto rapprender come il cacio?

Vi elverŝis ja min kiel lakton, Kaj kiel fromaĝon Vi min kundensigis.

Tu m’hai rivestito di pelle e di carne, e m’hai intessuto d’ossa e di nervi.

Per haŭto kaj karno Vi min vestis, Per ostoj kaj tendenoj Vi min plektis.

Mi sei stato largo di vita e di grazia, la tua provvidenza ha vegliato sul mio spirito,

Vivon kaj bonon Vi donis al mi, Kaj Via prizorgado gardis mian spiriton.

ed ecco quello che nascondevi in cuore! Sì, lo so, questo meditavi:

Sed ĉi tion Vi kaŝis en Via koro; Mi scias, ke Vi tion intencis:

se avessi peccato, l’avresti ben tenuto a mente, e non m’avresti assolto dalla mia iniquità.

Se mi pekos, Vi tion rimarkos sur mi, Kaj mian pekon Vi ne lasos senpuna.

Se fossi stato malvagio, guai a me! Se giusto, non avrei osato alzar la fronte, sazio d’ignominia, spettatore della mia miseria.

Se mi agis malbone, ve al mi! Se mi estas prava, mi ne povas tamen levi mian kapon, Estante tute humiligita Kaj vidante mian mizeron.

Se l’avessi alzata, m’avresti dato la caccia come ad un leone e contro di me avresti rinnovato le tue maraviglie;

Se ĝi leviĝas, Vi ĉasas min kiel leono, Kaj denove montras sur mi Vian mirindan potencon.

m’avresti messo a fronte nuovi testimoni, e avresti raddoppiato il tuo sdegno contro di me; legioni su legioni m’avrebbero assalito.

Vi elmetas kontraŭ mi novajn atestojn, Plifortigas Vian koleron kontraŭ mi; Nova armeo min atakas.

E allora, perché m’hai tratto dal seno di mia madre? Sarei spirato senza che occhio mi vedesse!

Por kio Vi elirigis min el la ventro? Ho, se mi estus pereinta, ke nenies okulo min vidu!

Sarei stato come se non fossi mai esistito, m’avrebbero portato dal seno materno alla tomba!

Tiam mi estus kiel ne estinta; El la ventro mi estus transportita en la tombon.

Non son forse pochi i giorni che mi restano? Cessi egli dunque, mi lasci stare, ond’io mi rassereni un poco,

Mia vivo estas ja mallonga; Ĉesu do, lasu min libera, por ke mi iom revigliĝu,

prima ch’io me ne vada, per non più tornare, nella terra delle tenebre e dell’ombra di morte:

Antaŭ ol mi foriros senrevene En la landon de mallumo kaj de morta ombro,

terra oscura come notte profonda, ove regnano l’ombra di morte ed il caos, il cui chiarore è come notte oscura".

En la landon, kie la lumo estas kiel mallumo, Kie estas morta ombro kaj senordeco, Kie estas lume kiel en mallumego.