Job 16

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

Then Job answered and said,

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

I have heard many such things: miserable comforters are ye all.

تا به کی به این حرفهای بیهوده ادامه می‌دهید؟ آیا شما باید همیشه حرف آخر را بزنید؟

Shall vain words have an end? or what emboldeneth thee that thou answerest?

اگر من هم به جای شما بودم می‌توانستم چنین سخنانی بگویم و به عنوان اعتراض سر خود را تکان بدهم.

I also could speak as ye do: if your soul were in my soul's stead, I could heap up words against you, and shake mine head at you.

امّا من شما را نصیحت می‌کردم و با سخنان گرم، شما را تسلّی می‌دادم.

But I would strengthen you with my mouth, and the moving of my lips should asswage your grief.

هرچه بگویم، از درد و رنج من کاسته نمی‌شود و اگر هم ساکت بمانم، دردم دوا نخواهد شد.

Though I speak, my grief is not asswaged: and though I forbear, what am I eased?

زیرا تو ای خدا، مرا از زندگی خسته کرده‌ای و خانواده‌ام را از بین برده‌ای.

But now he hath made me weary: thou hast made desolate all my company.

تو عرصه را بر من تنگ کردی و دشمن من شدی. من لاغر و استخوانی شده‌ام و مردم این را نتیجهٔ گناهان من می‌دانند.

And thou hast filled me with wrinkles, which is a witness against me: and my leanness rising up in me beareth witness to my face.

تو با خشم خود، گوشت بدنم را پاره کرده‌ای، با دیدهٔ نفرت به من نگاه می‌کنی و مرا دشمن خود می‌پنداری.

He teareth me in his wrath, who hateth me: he gnasheth upon me with his teeth; mine enemy sharpeneth his eyes upon me.

مردم مرا مسخره می‌کنند و به دور من جمع شده به روی من سیلی می‌زنند.

They have gaped upon me with their mouth; they have smitten me upon the cheek reproachfully; they have gathered themselves together against me.

خدا مرا به دست مردم ظالم و شریر سپرده است.

God hath delivered me to the ungodly, and turned me over into the hands of the wicked.

من زندگی آرام و آسوده‌ای داشتم، امّا او گلوی مرا گرفت و مرا تکه‌تکه کرد. حالا هم مرا هدف خود قرار داده،

I was at ease, but he hath broken me asunder: he hath also taken me by my neck, and shaken me to pieces, and set me up for his mark.

تیرهای خود را از هر سو به سوی من پرتاب می‌کند، مرا زخمی می‌کند و رحمی نشان نمی‌دهد.

His archers compass me round about, he cleaveth my reins asunder, and doth not spare; he poureth out my gall upon the ground.

او مانند یک جنگجو حمله می‌کند و پی‌در‌پی مرا زخمی می‌کند.

He breaketh me with breach upon breach, he runneth upon me like a giant.

لباس سوگواری پوشیده و در خاک ذلّت نشسته‌ام.

I have sewed sackcloth upon my skin, and defiled my horn in the dust.

از بس گریه کرده‌ام، چشمانم سرخ شده و دیدگانم را تاریکی فراگرفته است.

My face is foul with weeping, and on my eyelids is the shadow of death;

امّا من شخص شریری نیستم و دعای من از صمیم قلب است.

Not for any injustice in mine hands: also my prayer is pure.

ای زمین، خون مرا مپوشان و مگذار فریاد عدالت‌خواهی من خاموش گردد.

O earth, cover not thou my blood, and let my cry have no place.

شاهد من در آسمان است و برای من شفاعت می‌کند.

Also now, behold, my witness is in heaven, and my record is on high.

دوستان من مسخره‌ام می‌کنند، امّا من سیل اشک را در حضور خدا جاری می‌سازم

My friends scorn me: but mine eye poureth out tears unto God.

و پیش او التماس می‌کنم که به عنوان یک دوست به من گوش بدهد و حرفهای مرا بشنود.

O that one might plead for a man with God, as a man pleadeth for his neighbour!

زیرا بزودی می‌میرم و به جایی می‌روم که از آنجا امید بازگشت نیست.

When a few years are come, then I shall go the way whence I shall not return.