Job 16

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

Job progovori i reče:

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

"Koliko se takvih naslušah besjeda, kako ste mi svi vi mučni tješioci!

تا به کی به این حرفهای بیهوده ادامه می‌دهید؟ آیا شما باید همیشه حرف آخر را بزنید؟

Ima li kraja tim riječima ispraznim? Što te goni da mi tako odgovaraš?

اگر من هم به جای شما بودم می‌توانستم چنین سخنانی بگویم و به عنوان اعتراض سر خود را تکان بدهم.

I ja bih mogao k'o vi govoriti da vam je duša na mjestu duše moje; i ja bih vas mog'o zasuti riječima i nad sudbom vašom tako kimat' glavom;

امّا من شما را نصیحت می‌کردم و با سخنان گرم، شما را تسلّی می‌دادم.

i ja bih mogao ustima vas hrabrit', i ne bih žalio trud svojih usana.

هرچه بگویم، از درد و رنج من کاسته نمی‌شود و اگر هم ساکت بمانم، دردم دوا نخواهد شد.

Al' ako govorim, patnja se ne blaži, ako li zašutim, zar će me minuti?

زیرا تو ای خدا، مرا از زندگی خسته کرده‌ای و خانواده‌ام را از بین برده‌ای.

Zlopakost me sada shrvala posvema, čitava se rulja oborila na me.

تو عرصه را بر من تنگ کردی و دشمن من شدی. من لاغر و استخوانی شده‌ام و مردم این را نتیجهٔ گناهان من می‌دانند.

Ustao je proti meni da svjedoči i u lice mi se baca klevetama.

تو با خشم خود، گوشت بدنم را پاره کرده‌ای، با دیدهٔ نفرت به من نگاه می‌کنی و مرا دشمن خود می‌پنداری.

Jarošću me svojom razdire i goni, škrgućuć' zubima obara se na me. Moji protivnici sijeku me očima,

مردم مرا مسخره می‌کنند و به دور من جمع شده به روی من سیلی می‌زنند.

prijeteći, na mene usta razvaljuju, po obrazima me sramotno ćuškaju, u čoporu svi tad navaljuju na me.

خدا مرا به دست مردم ظالم و شریر سپرده است.

Da, zloćudnicima Bog me predao, u ruke opakih on me izručio.

من زندگی آرام و آسوده‌ای داشتم، امّا او گلوی مرا گرفت و مرا تکه‌تکه کرد. حالا هم مرا هدف خود قرار داده،

Mirno življah dok On ne zadrma mnome, za šiju me ščepa da bi me slomio.

تیرهای خود را از هر سو به سوی من پرتاب می‌کند، مرا زخمی می‌کند و رحمی نشان نمی‌دهد.

Uze me za biljeg i strijelama osu, nemilosrdno mi bubrege probode i mojom žuči zemlju žednu natopi.

او مانند یک جنگجو حمله می‌کند و پی‌در‌پی مرا زخمی می‌کند.

Na tijelu mi ranu do rane otvara, kao bijesan ratnik nasrće na mene.

لباس سوگواری پوشیده و در خاک ذلّت نشسته‌ام.

Tijelo sam golo u kostrijet zašio, zario sam čelo svoje u prašinu.

از بس گریه کرده‌ام، چشمانم سرخ شده و دیدگانم را تاریکی فراگرفته است.

Zapalilo mi se sve lice od suza, sjena tamna preko vjeđa mi je pala.

امّا من شخص شریری نیستم و دعای من از صمیم قلب است.

A nema nasilja na rukama mojim, molitva je moja bila uvijek čista.

ای زمین، خون مرا مپوشان و مگذار فریاد عدالت‌خواهی من خاموش گردد.

O zemljo, krvi moje nemoj sakriti i kriku mom ne daj nigdje da počine.

شاهد من در آسمان است و برای من شفاعت می‌کند.

Odsad na nebu imam ja svjedoka, u visini gore moj stoji branitelj.

دوستان من مسخره‌ام می‌کنند، امّا من سیل اشک را در حضور خدا جاری می‌سازم

Moja vika moj je odvjetnik kod Boga dok se ispred njega suze moje liju:

و پیش او التماس می‌کنم که به عنوان یک دوست به من گوش بدهد و حرفهای مرا بشنود.

o, da me obrani u parbi mojoj s Bogom ko što smrtnik brani svojega bližnjega.

زیرا بزودی می‌میرم و به جایی می‌روم که از آنجا امید بازگشت نیست.

No životu mom su odbrojena ljeta, na put bez povratka meni je krenuti.