Psalms 35

(Af David.) HERRE, træt med dem, der trætter med mig, strid imod dem, der strider mod mig,

Ya RAB, benimle uğraşanlarla sen uğraş, Benimle savaşanlarla sen savaş!

grib dit Skjold og dit Værge, rejs dig og hjælp mig,

Al küçük kalkanla büyük kalkanı, Yardımıma koş!

tag Spyd og Økse frem mod dem, der forfølger mig, sig til min Sjæl: "Jeg er din Frelse!"

Kaldır mızrağını, kargını beni kovalayanlara, “Seni ben kurtarırım” de bana!

Lad dem beskæmmes og blues, som vil mig til Livs, og de, der ønsker mig ondt, lad dem rødmende vige,

Canıma kastedenler utanıp rezil olsun! Utançla geri çekilsin bana kötülük düşünenler!

de blive som Avner for Vinden, og HERRENs Engel nedstøde dem,

Rüzgarın sürüklediği saman çöpüne dönsünler, RAB’bin meleği artlarına düşsün!

deres Vej blive mørk og glat, og HERRENs Engel forfølge dem!

Karanlık ve kaygan olsun yolları, RAB’bin meleği kovalasın onları!

Thi uden Grund har de sat deres Garn for mig, gravet min Sjæl en Grav.

Madem neden yokken bana gizli ağlar kurdular, Nedensiz çukur kazdılar,

Lad Undergang uventet ramme ham, lad Garnet, han satte, hilde ham selv, lad ham falde i Graven.

Başlarına habersiz felaket gelsin, Gizledikleri ağa kendileri tutulsun, Felakete uğrasınlar.

Min Sjæl skal juble i HERREN, glædes ved hans Frelse,

O zaman RAB’de sevinç bulacağım, Beni kurtardığı için coşacağım.

alle mine Ledemod sige: "HERRE, hvo er som du, du, som frelser den arme fra hans Overmand, den arme og fattige fra Røveren!"

Bütün varlığımla şöyle diyeceğim: “Senin gibisi var mı, ya RAB, Mazlumu zorbanın elinden, Mazlumu ve yoksulu soyguncudan kurtaran?”

Falske Vidner står frem, de spørger mig om, hvad jeg ej kender til;

Kötü niyetli tanıklar türüyor, Bilmediğim konuları soruyorlar.

de lønner mig godt med ondt, min Sjæl er forladt.

İyiliğime karşı kötülük ediyor, Yalnızlığa itiyorlar beni.

Da de var syge, gik jeg i Sæk, med Faste spæged jeg mig, jeg bad med sænket Hoved,

Oysa onlar hastalanınca ben çula sarınır, Oruç tutup alçakgönüllü olurdum. Duam yanıtsız kalınca, Bir dost, bir kardeş yitirmiş gibi dolaşırdım. Kederden belim bükülürdü, Annesi için yas tutan biri gibi.

som var det en Ven eller Broder; jeg gik, som sørged jeg over min Moder, knuget af Sorg.

Oysa onlar hastalanınca ben çula sarınır, Oruç tutup alçakgönüllü olurdum. Duam yanıtsız kalınca, Bir dost, bir kardeş yitirmiş gibi dolaşırdım. Kederden belim bükülürdü, Annesi için yas tutan biri gibi.

Men nu jeg vakler, glæder de sig, de stimler sammen, Uslinger, fremmede for mig, stimler sammen imod mig, håner mig uden Ophør;

Ama ben sendeleyince toplanıp sevindiler, Toplandı bana karşı tanımadığım alçaklar, Durmadan didiklediler beni.

for min Venlighed dænger de mig med Hån, de skærer Tænder imod mig.

Tanrıtanımaz, alaycı soytarılar gibi, Diş gıcırdattılar bana.

Herre, hvor længe vil du se til? Frels dog min Sjæl fra deres Brøl, min eneste fra Løver.

Ne zamana dek seyirci kalacaksın, ya Rab? Kurtar canımı bunların saldırısından, Hayatımı bu genç aslanlardan!

Jeg vil takke dig i en stor Forsamling, love dig blandt mange Folk.

Büyük toplantıda sana şükürler sunacağım, Kalabalığın ortasında sana övgüler dizeceğim.

Lad ej dem, som med Urette er mine Fjender, glæde sig over mig, lad ej dem, som hader mig uden Grund, sende spotske Blikke!

[] Sevinmesin boş yere bana düşman olanlar, Göz kırpmasınlar birbirlerine Nedensiz benden nefret edenler.

Thi de taler ej Fred mod de stille i Landet udtænker de Svig;

Çünkü barış sözünü etmez onlar, Kurnazca düzen kurarlar ülkenin sakin insanlarına.

de spærrer Munden op imod mig og siger: "Ha, ha! Vi så det med egne Øjne!"

Beni suçlamak için ağızlarını ardına kadar açtılar: “Oh! Oh!” diyorlar, “İşte kendi gözümüzle gördük yaptıklarını!”

Du så det, HERRE, vær ikke tavs, Herre, hold dig ej borte fra mig;

Olup biteni sen de gördün, ya RAB, sessiz kalma, Ya Rab, benden uzak durma!

rejs dig, vågn op for min Ret, for min Sag, min Gud og Herre,

Uyan, kalk savun beni, Uğraş hakkım için, ey Tanrım ve Rab’bim!

døm mig efter din Retfærd HERRE, min Gud, lad dem ikke glæde sig over mig

Adaletin uyarınca haklı çıkar beni, ya RAB, Tanrım benim! Gülmesinler halime!

Og sige i Hjertet: "Ha! som vi ønsked!" lad dem ikke sige: "Vi slugte ham!"

Demesinler içlerinden: “Oh! İşte buydu dileğimiz!”, Konuşmasınlar ardımdan: “Yedik başını!” diye.

Til Skam og Skændsel blive enhver, hvem min Ulykke glæder; lad dem, der hovmoder sig over mig, hyldes i Spot og Spe.

Utansın kötü halime sevinenler, Kızarsın yüzleri hepsinin; Gururla karşıma dikilenler Utanca, rezalete bürünsün.

Men de, der vil min Ret, lad dem juble og glæde sig, stadigen sige: "Lovet være HERREN, som under sin Tjener Fred!"

Benim haklı çıkmamı isteyenler, Sevinç çığlıkları atıp coşsunlar; Şöyle desinler sürekli: “Kulunun esenliğinden hoşlanan RAB yücelsin!”

Min Tunge skal forkynde din Retfærd, Dagen igennem din Pris.

O zaman gün boyu adaletin, Övgülerin dilimden düşmeyecek.