Job 16

Så tog Job til Orde og svarede:

Eyüp şöyle yanıtladı:

"Nok har jeg hørt af sligt, besværlige Trøstere er I til Hobe!

“Buna benzer çok şey duydum, Oysa siz avutmuyor, sıkıntı veriyorsunuz.

Får Mundsvejret aldrig Ende? Hvad ægged dig dog til at svare?

Boş sözleriniz hiç sona ermeyecek mi? Nedir derdiniz, boyuna karşılık veriyorsunuz?

Også jeg kunde tale som I, hvis I kun var i mit Sted, føje mine Ord imod jer og ryste på Hovedet ad jer,

Yerimde siz olsaydınız, Ben de sizin gibi konuşabilirdim; Size karşı güzel sözler dizer, Başımı sallayabilirdim.

styrke jer med min Mund, ej spare på ynksomme Ord!

Ağzımdan çıkan sözlerle yüreklendirir, Dudaklarımdan dökülen avutucu sözlerle yatıştırırdım sizi.

Taler jeg, mildnes min Smerte ikke og om jeg tier, hvad Lindring får jeg?

“Konuşsam bile acım dinmez, Sussam ne değişir?

Dog nu har han udtømt min Kraft, du bar ødelagt hele min Kreds;

Ey Tanrı, beni tükettin, Bütün ev halkımı dağıttın.

at du greb mig, gælder som Vidnesbyrd mod mig, min Magerhed vidner imod mig.

Beni sıkıp buruşturdun, bana karşı tanık oldu bu; Zayıflığım kalkmış tanıklık ediyor bana karşı.

Hans Vrede river og slider i mig, han skærer Tænder imod mig. Fjenderne hvæsser Blikket imod mig,

Tanrı öfkeyle saldırıp parçalıyor beni, Dişlerini gıcırdatıyor bana, Düşmanım gözlerini üzerime dikiyor.

de opspiler Gabet imod mig, slår mig med Hån på Kind og flokkes til Hobe omkring mig;

İnsanlar bana dudak büküyor, Aşağılayarak tokat atıyor, Birleşiyorlar bana karşı.

Gud gav mig hen i Niddingers Vold, i gudløses Hænder kasted han mig.

Tanrı haksızlara teslim ediyor beni, Kötülerin kucağına atıyor.

Jeg leved i Fred, så knuste han mig, han greb mig i Nakken og sønderslog mig; han stilled mig op som Skive,

Ben rahat yaşıyordum, ama Tanrı paraladı beni, Boynumdan tutup yere çaldı. Beni hedef yaptı kendine.

hans Pile flyver omkring mig, han borer i Nyrerne uden Skånsel, udgyder min Galde på Jorden;

Okçuları beni kuşatıyor, Acımadan böbreklerimi deşiyor, Ödümü yerlere döküyor.

Revne på Revne slår han mig, stormer som Kriger imod mig.

Bedenimde gedik üstüne gedik açıyor, Dev gibi üzerime saldırıyor.

Over min Hud har jeg syet Sæk og boret mit Horn i Støvel;

“Giymek için çul diktim, Gururumu ayak altına aldım.

mit Ansigt er rødt af Gråd, mine Øjenlåg hyllet i Mørke,

Ağlamaktan yüzüm kızardı, Gözlerimin altı morardı.

skønt der ikke er Vold i min Hånd, og skønt min Bøn er ren!

Yine de ellerim şiddetten uzak, Duam içtendir.

Dølg ikke, Jord, mit Blod, mit Skrig komme ikke til Hvile!

“Ey toprak, kanımı örtme, Feryadım asla dinmesin.

Alt nu er mit Vidne i Himlen, min Talsmand er i det høje;

Daha şimdiden tanığım göklerde, Beni savunan yücelerdedir.

gid min Ven lod sig finde! Mit Øje vender sig med Tårer til Gud,

Dostlarım benimle eğleniyor, Gözlerim Tanrı’ya yaş döküyor;

at han skifter Ret mellem Manden og Gud, mellem Mennesket og hans Ven!

Tanrı kendisiyle insan arasında İnsanoğluyla komşusu arasında hak arasın diye.

Thi talte er de kommende År, jeg skal ud på en Færd, jeg ej vender hjem fra.

“Çünkü birkaç yıl sonra, Dönüşü olmayan yolculuğa çıkacağım.