Job 14

homo natus de muliere brevi vivens tempore repletus multis miseriis

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

quasi flos egreditur et conteritur et fugit velut umbra et numquam in eodem statu permanet

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

et dignum ducis super huiuscemodi aperire oculos tuos et adducere eum tecum in iudicium

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

quis potest facere mundum de inmundo conceptum semine nonne tu qui solus es

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

breves dies hominis sunt numerus mensuum eius apud te est constituisti terminos eius qui praeterire non poterunt

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

recede paululum ab eo ut quiescat donec optata veniat sicut mercennarii dies eius

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

lignum habet spem si praecisum fuerit rursum virescit et rami eius pullulant

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

si senuerit in terra radix eius et in pulvere emortuus fuerit truncus illius

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

ad odorem aquae germinabit et faciet comam quasi cum primum plantatum est

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

homo vero cum mortuus fuerit et nudatus atque consumptus ubi quaeso est

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

quomodo si recedant aquae de mari et fluvius vacuefactus arescat

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

sic homo cum dormierit non resurget donec adteratur caelum non evigilabit nec consurget de somno suo

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

quis mihi hoc tribuat ut in inferno protegas me ut abscondas me donec pertranseat furor tuus et constituas mihi tempus in quo recorderis mei

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

putasne mortuus homo rursum vivet cunctis diebus quibus nunc milito expecto donec veniat inmutatio mea

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

vocabis et ego respondebo tibi operi manuum tuarum porriges dexteram

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

tu quidem gressus meos dinumerasti sed parces peccatis meis

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

signasti quasi in sacculo delicta mea sed curasti iniquitatem meam

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

mons cadens defluet et saxum transfertur de loco suo

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

lapides excavant aquae et adluvione paulatim terra consumitur et homines ergo similiter perdes

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

roborasti eum paululum ut in perpetuum pertransiret inmutabis faciem eius et emittes eum

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

sive nobiles fuerint filii eius sive ignobiles non intelleget

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

attamen caro eius dum vivet dolebit et anima illius super semet ipso lugebit

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”