Job 14

Людина, що від жінки народжена, короткоденна та повна печалями:

Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

вона виходить, як квітка й зів'яне, і втікає, мов тінь, і не зостається...

Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

І на такого Ти очі Свої відкриваєш, і водиш на суд із Собою його!

Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

Хто чистого вивести може з нечистого? Ані один!

Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

Якщо визначені його дні, число його місяців в Тебе, якщо Ти призначив для нього мету, що її не перейде,

Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

відвернися від нього і він заспокоїться, і буде він тішитися своїм днем, як той наймит...

Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

Бо дерево має надію: якщо буде стяте, то силу отримає знову, і парост його не загине;

Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

якщо постаріє в землі його корінь і в поросі вмре його пень,

Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

то від водного запаху знов зацвіте, і пустить галуззя, немов саджанець!

Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

А помре чоловік і зникає, а сконає людина то де ж вона є?...

Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

Як вода витікає із озера, а річка спадає та сохне,

Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

так і та людина покладеться й не встане, аж до закінчення неба не збудяться люди та не прокинуться зо сну свого...

Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

О, якби Ти в шеолі мене заховав, коли б Ти мене приховав, аж поки минеться Твій гнів, коли б час Ти призначив мені, та й про мене згадав!

Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!

Як помре чоловік, то чи він оживе? Буду мати надію по всі дні свойого життя, аж поки не прийде заміна для мене!

Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

Кликав би Ти, то я відповів би Тобі, за чин Своїх рук сумував би,

Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

бо кроки мої рахував би тепер, а мойого гріха не стеріг би,

Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

провина моя була б запечатана в вузлику, і Ти закрив би моє беззаконня...

Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

Але гора справді впаде, а скеля зсувається з місця свого,

Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

каміння стирає вода, її злива сполощує порох землі, так надію того Ти губиш...

Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

Ти силою схопиш назавжди його, і відходить, Ти міняєш обличчя його й відсилаєш його...

Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

Чи сини його славні, того він не знає, чи в прикрому стані того він не відає...

Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

Боліє він тільки тоді, коли тіло на ньому, коли в ньому душа тоді тужить..

Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.