Job 14

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

Ko te tangata i whanau i te wahine, he torutoru ona ra; ki tonu ano i te raruraru.

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

Ano he puawai ia e puta mai ana, e kotia iho ana: rere ana ia, ano he atarangi, kahore hoki he tumautanga.

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

E titiro mai ano ranei ou kanohi ki te penei? E mea ranei koe i ahau kia whakawa taua ki a taua?

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

Ko wai hei homai i te mea ma i roto i te mea poke? Hore rawa.

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

Kua rite na hoki nga ra mona: kei a koe te maha o ona marama; takoto rawa i a koe te tikanga mona, a e kore ia e whiti ki tua.

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

Tahuri ke atu te titiro i a ia, kia ai ona pariratanga, kia ata tutuki ai tona ra, kia rite ai ki o te kaimahi.

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

Ka ai hoki he whakaaronga ki te rakau i tapahia, tera ano e pariri, e kore ano hoki e mutu te wana o tona pihi.

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

Ahakoa kua tawhitotia tona pakiaka a ki te whenua, a kua mate tona tinana i roto i te oneone;

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

Heoi ma te haunga o te wai ka pihi, ka kokiri ona peka ano ko ta te mea tupu.

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

Ko te tangata ia, mate iho, marere noa iho; ae, ka hamo te tangata, a kei hea ia?

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

Pera i nga wai e he mai nei i te moana, i te awa e mimiti ana, ka maroke;

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

E pera ana ano te tangata, e takoto ana a kahore he whakatikanga ake: kahore he marangatanga ake mo ratou, a kia kore ra ano nga rangi; e kore ano ratou e ara i to ratou moe.

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

Aue, kia huna noatia oti ahau e koe ki te po, kia waihotia noatia iho ahau e koe kia ngaro ana, kia hoki ra ano tou riri; kia rohea noatia mai e koe tetahi wa moku, a ka mahara mai ai ano ki ahau!

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

Ki te mate te tangata, e ora ano ranei ia? Ka tatari ahau i nga ra katoa o toku ngananga, kia tae mai ra ano he whakaputanga moku.

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

Mau e karanga, kia whakao atu ai ahau; kahore hoki e kore ka matenui koe ki te mahi a ou ringa.

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

Inaianei hoki e taua ana e koe oku hikoinga; he teka ianei e matatau tonu mai ana koe ki toku hara?

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

Hiri rawa toku he ki roto ki te putea, tuitui rawa e koe toku kino.

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

He pono ko te maunga e horo ana e memeha noa ake ana, e nekehia ana te toka i tona wahi;

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

E ngau ana te wai i nga kohatu; ma tona puhaketanga e horoi atu te puehu o te whenua; a whakangaromia iho e koe te tumanako a te tangata.

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

Taea ana ia e koe ake tonu atu, a pahure ana ia; puta ke ana i a koe tona mata, a tonoa atu ana ia kia haere.

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

Ko te whakahonoretanga o ana tama, kahore e mohiotia e ia; ka hoki iho ratou hei ware, heoi kahore tetahi aha o ratou e maharatia e ia.

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”

E mamae ano ia te kikokiko o tona tinana, a ka tangi tona wairua i roto i a ia.