Job 14

O homem, nascido da mulher, é de poucos dias e cheio de inquietação.

Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

Nasce como a flor, e murcha; foge também como a sombra, e não permanece.

Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

Sobre esse tal abres os teus olhos, e a mim me fazes entrar em juízo contigo?

Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

Quem do imundo tirará o puro? Ninguém.

Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

Visto que os seus dias estão determinados, contigo está o número dos seus meses; tu lhe puseste limites, e ele não poderá passar além deles.

Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

Desvia dele o teu rosto, para que ele descanse e, como o jornaleiro, tenha contentamento no seu dia.

Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

Porque há esperança para a árvore, que, se for cortada, ainda torne a brotar, e que não cessem os seus renovos.

Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

Ainda que envelheça a sua raiz na terra, e morra o seu tronco no pó,

Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

contudo ao cheiro das águas brotará, e lançará ramos como uma planta nova.

Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

O homem, porém, morre e se desfaz; sim, rende o homem o espírito, e então onde está?

Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

Como as águas se retiram de um lago, e um rio se esgota e seca,

Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

assim o homem se deita, e não se levanta; até que não haja mais céus não acordará nem será despertado de seu sono.

Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

Oxalá me escondesses na sepultura, e me ocultasses até que a tua ira tenha passado; que me determinasses um tempo, e te lembrasses de mim!

Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!

Morrendo o homem, acaso tornará a viver? Todos os dias da minha lida esperaria eu, até que viesse a minha mudança.

Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

Chamar-me-ias, e eu te responderia; almejarias a obra de tuas mãos.

Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

Então contarias os meus passos; não estarias a vigiar sobre o meu pecado;

Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

a minha transgressão estaria selada num saco, e ocultarias a minha iniquidade.

Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

Mas, na verdade, a montanha cai e se desfaz, e a rocha se remove do seu lugar.

Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

As águas gastam as pedras; as enchentes arrebatam o solo; assim tu fazes perecer a esperança do homem.

Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

Prevaleces para sempre contra ele, e ele passa; mudas o seu rosto e o despedes.

Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

Os seus filhos recebem honras, sem que ele o saiba; são humilhados sem que ele o perceba.

Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

Sente as dores do seu próprio corpo somente, e só por si mesmo lamenta.

Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.