Job 14

Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

Omul născut din femeie, are viaţa scurtă, dar plină de necazuri.

Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.

Se naşte şi e tăiat ca o floare; fuge şi piere ca o umbră.

Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.

Şi asupra lui ai Tu ochiul deschis! Şi pe mine mă tragi la judecată cu Tine!

Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;

Cum ar putea să iasă dintr'o fiinţă necurată un om curat? Nu poate să iasă niciunul.

Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.

Dacă zilele lui sînt hotărîte, dacă i-ai numărat lunile, dacă i-ai însemnat hotarul pe care nu -l va putea trece,

Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego.

întoarce-Ţi măcar privirile dela el, şi dă -i răgaz, să aibă măcar bucuria pe care o are simbriaşul la sfîrşitul zilei.

Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.

Un copac, şi tot are nădejde: căci cînd este tăiat, odrăsleşte din nou, şi iar dă lăstari.

Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego:

Cînd i -a îmbătrînit rădăcina în pămînt, cînd îi piere trunchiul în ţărînă,

Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.

înverzeşte iarăş de mirosul apei, şi dă ramuri de parcă ar fi sădit din nou.

Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?

Dar omul cînd moare, rămîne întins; omul, cînd îşi dă sufletul, unde mai este?

Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.

Cum pier apele din lacuri, şi cum seacă şi se usucă rîurile,

Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.

aşa se culcă şi omul şi nu se mai scoală; cît vor fi cerurile, nu se mai deşteaptă, şi nu se mai scoală din somnul lui.

Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię!

Ah! de m'ai ascunde în locuinţa morţilor, de m'ai acoperi pînă-Ţi va trece mînia, şi de mi-ai rîndui o vreme cînd Îţi vei aduce iarăş aminte de mine!

Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.

Dacă omul odată mort ar putea să mai învieze, aş mai trage nădejde în tot timpul suferinţelor mele, pînă mi se va schimba starea în care mă găsesc.

Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.

Atunci m'ai chema, şi Ţi-aş răspunde, şi Ţi-ar fi dor de făptura mînilor Tale.

Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.

Dar astăzi îmi numeri paşii, ai ochiul asupra păcatelor mele;

Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.

călcările mele de lege sînt pecetluite într'un mănunchi, şi născoceşti fărădelegi în sarcina mea.

Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.

Cum se prăbuşeşte muntele şi piere, cum piere stînca din locul ei,

Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.

cum este mîncată piatra de ape, şi cum este luat pămîntul de rîu: aşa nimiceşti Tu nădejdea omului.

Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.

Îl urmăreşti într'una, şi se duce; Îi schimonoseşti faţa, şi apoi îi dai drumul.

Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.

De ajung fiii lui la cinste, el nu ştie nimic; de sînt înjosiţi, habar n'are.

Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.

Numai pentru el simte durere în trupul lui, numai pentru el simte întristare în sufletul lui.``