Job 14

Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

O homem, nascido da mulher, é de poucos dias e cheio de inquietação.

Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.

Nasce como a flor, e murcha; foge também como a sombra, e não permanece.

Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.

Sobre esse tal abres os teus olhos, e a mim me fazes entrar em juízo contigo?

Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;

Quem do imundo tirará o puro? Ninguém.

Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.

Visto que os seus dias estão determinados, contigo está o número dos seus meses; tu lhe puseste limites, e ele não poderá passar além deles.

Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego.

Desvia dele o teu rosto, para que ele descanse e, como o jornaleiro, tenha contentamento no seu dia.

Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.

Porque há esperança para a árvore, que, se for cortada, ainda torne a brotar, e que não cessem os seus renovos.

Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego:

Ainda que envelheça a sua raiz na terra, e morra o seu tronco no pó,

Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.

contudo ao cheiro das águas brotará, e lançará ramos como uma planta nova.

Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?

O homem, porém, morre e se desfaz; sim, rende o homem o espírito, e então onde está?

Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.

Como as águas se retiram de um lago, e um rio se esgota e seca,

Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.

assim o homem se deita, e não se levanta; até que não haja mais céus não acordará nem será despertado de seu sono.

Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię!

Oxalá me escondesses na sepultura, e me ocultasses até que a tua ira tenha passado; que me determinasses um tempo, e te lembrasses de mim!

Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.

Morrendo o homem, acaso tornará a viver? Todos os dias da minha lida esperaria eu, até que viesse a minha mudança.

Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.

Chamar-me-ias, e eu te responderia; almejarias a obra de tuas mãos.

Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.

Então contarias os meus passos; não estarias a vigiar sobre o meu pecado;

Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.

a minha transgressão estaria selada num saco, e ocultarias a minha iniquidade.

Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.

Mas, na verdade, a montanha cai e se desfaz, e a rocha se remove do seu lugar.

Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.

As águas gastam as pedras; as enchentes arrebatam o solo; assim tu fazes perecer a esperança do homem.

Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.

Prevaleces para sempre contra ele, e ele passa; mudas o seu rosto e o despedes.

Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.

Os seus filhos recebem honras, sem que ele o saiba; são humilhados sem que ele o perceba.

Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.

Sente as dores do seu próprio corpo somente, e só por si mesmo lamenta.