Job 14

Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

Čovjek koga je žena rodila kratka je vijeka i pun nevolja.

Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.

K'o cvijet je nikao i vene već, poput sjene bježi ne zastajuć'.

Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.

Na takva, zar, ti oči otvaraš i preda se na sud ga izvodiš?

Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;

Tko će čisto izvuć' iz nečista? Nitko!

Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.

Pa kad su njegovi dani odbrojeni, kad mu broj mjeseci o tebi ovisi, kad mu granicu stavljaš neprijelaznu,

Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego.

skini s njega pogled da počinut' može, poput najamnika da svoj dan uživa.

Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.

TÓa ni drvu nije nada sva propala, posječeno, ono opet prozeleni i mladice nove iz njega izbiju.

Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego:

Ako mu korijen i ostari u zemlji, ako mu se panj i sasuši u prahu,

Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.

oćutjevši vodu, ono će propupat' i pustiti grane kao stablo novo.

Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?

Al' kad čovjek umre, ostaje pokošen, kad smrtnik izdahne, gdje li je on tada?

Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.

Može sva voda iz mora ispariti i presahnut' rijeke, isušit posvema',

Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.

al' čovjek kad legne, ne ustaje više, dok nebesa bude, neće se podići, od sna se svojega probuditi neće.

Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię!

O, kad bi me htio skriti u Šeolu, zakloniti me dok srdžba ti ne mine, dÓati mi rok kad ćeš me se spomenuti,

Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.

- jer, kad umre čovjek, zar uskrsnut' može? - čekao bih te sve dane vojske svoje dok ne bi došao da mi smjenu dadeš.

Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.

Zvao bi me, a ja bih se odazvao: zaželio si se djela svojih ruku.

Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.

A sad nad svakim mojim vrebaš korakom, nijednog mi grijeha nećeš oprostiti,

Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.

u vreći si prijestup moj zapečatio i krivicu moju svu si zapisao.

Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.

Vaj! K'o što se jednom uruši planina, k'o što se hridina s mjesta svog odvali,

Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.

k'o što voda kamen s vremenom istroši, a pljusak bujicom zemlju svu sapere, tako uništavaš nadu u čovjeku.

Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.

Oborio si ga - on ode za svagda, nagrđena lica, otjeran, odbačen.

Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.

Djecu mu poštuju - o tom ništa ne zna; ako su prezrena - o tom ne razmišlja.

Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.

On jedino pati zbog svojega tijela, on jedino tuži zbog svojeg života."