Job 14

L’uomo, nato di donna, vive pochi giorni, e sazio d’affanni.

Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

Spunta come un fiore, poi è reciso; fugge come un’ombra, e non dura.

Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.

E sopra un essere così, tu tieni gli occhi aperti! e mi fai comparir teco in giudizio!

Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.

Chi può trarre una cosa pura da una impura? Nessuno.

Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;

Giacché i suoi giorni son fissati, e il numero de’ suoi mesi dipende da te, e tu gli hai posto un termine ch’egli non può varcare,

Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.

storna da lui lo sguardo, sì ch’egli abbia un po’ di requie, e possa godere come un operaio la fine della sua giornata.

Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego.

Per l’albero, almeno c’è speranza; se è tagliato, rigermoglia e continua a metter rampolli.

Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.

Quando la sua radice è invecchiata sotto terra, e il suo tronco muore nel suolo,

Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego:

a sentir l’acqua, rinverdisce e mette rami come una pianta nuova.

Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.

Ma l’uomo muore e perde ogni forza; il mortale spira e… dov’è egli?

Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?

Le acque del lago se ne vanno, il fiume vien meno e si prosciuga;

Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.

così l’uomo giace, e non risorge più; finché non vi sian più cieli, ei non si risveglierà né sarà più destato dal suo sonno.

Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.

Oh, volessi tu nascondermi nel soggiorno de’ morti, tenermi occulto finché l’ira tua sia passata, fissarmi un termine, e poi ricordarti di me!…

Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię!

Se l’uomo, dopo morto, potesse ritornare in vita, aspetterei tutti i giorni della mia fazione, finché giungesse l’ora del mio cambio;

Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.

tu mi chiameresti e io risponderei, tu brameresti rivedere l’opera delle tue mani.

Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.

Ma ora tu conti i miei passi, tu osservi i miei peccati;

Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.

le mie trasgressioni sono sigillate in un sacco, e alle mie iniquità, altre ne aggiungi.

Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.

La montagna frana e scompare, la rupe e divelta dal suo luogo,

Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.

le acque rodono la pietra, le loro inondazioni trascinan via la terra: così tu distruggi la speranza dell’uomo.

Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.

Tu lo sopraffai una volta per sempre, ed egli se ne va; gli muti il sembiante, e lo mandi via.

Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.

Se i suoi figliuoli salgono in onore, egli lo ignora; se vengono in dispregio, ei non lo vede;

Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.

questo solo sente: che il suo corpo soffre, che l’anima sua è in lutto".

Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.