Job 14

Az asszonytól született ember rövid életű és háborúságokkal bővelkedő.

انسان که از زن زاییده می‌شود، عمرش کوتاه و سراسر زحمت است.

Mint a virág, kinyílik és elhervad, és eltünik, mint az árnyék és nem állandó.

همچون گُل می‌شکفد و بزودی پژمرده می‌شود و مانند سایه‌ای زودگذر و ناپایدار است.

Még az ilyen ellen is felnyitod-é szemeidet, tennen magaddal törvénybe állítasz-é engem?

پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی این‌قدر سخت می‌گیری و از او بازخواست می‌‌کنی؟

Ki adhat tisztát a tisztátalanból? Senki.

هیچ‌کس نمی‌تواند از یک چیز ناپاک چیزی پاک به دست آورد.

Nincsenek-é meghatározva napjai? Az ő hónapjainak számát te tudod; határt vetettél néki, a melyet nem hághat át.

طول عمر و شمارهٔ ماههای عمرش را تو از پیش تعیین نموده‌ای و کسی نمی‌تواند آن را تغییر بدهد.

Fordulj el azért tőle, hogy nyugodalma legyen, hogy legyen napjában annyi öröme, mint egy béresnek.

پس از خطای او چشم بپوش و او را به حال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه‌ای آسوده باشد.

Mert a fának van reménysége; ha levágják, ismét kihajt, és az ő hajtásai el nem fogynak.

برای یک درخت این امید هست که اگر قطع گردد، دوباره سبز شود و شاخه‌های تازهٔ دیگری بیاورد.

Még ha megaggodik is a földben a gyökere, és ha elhal is a porban törzsöke:

هرچند ریشه‌اش در زمین کهنه شود و تنه‌اش در خاک بپوسد،

A víznek illatától kifakad, ágakat hajt, mint a csemete.

بازهم وقتی‌که آب به آن برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می‌زند و شکوفه می‌آورد.

De ha a férfi meghal és elterül; ha az ember kimúlik, hol van ő?

امّا انسان وقتی‌که مُرد فاسد می‌شود و از بین می‌رود و کجایند آنها؟

Mint a víz kiapad a tóból, a patak elapad, kiszárad:

مانند آب دریا که بخار می‌شود و رودخانه‌ای که خشک می‌گردد،

Úgy fekszik le az ember és nem kél fel; az egek elmúlásáig sem ébrednek, nem költetnek föl az ő álmukból.

انسان هم به خواب ابدی فرو می‌رود و تا نیست شدن آسمانها برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند.

Vajha engem a holtak országában tartanál; rejtegetnél engemet addig, a míg elmúlik a te haragod; határt vetnél nékem, azután megemlékeznél rólam!

ای کاش مرا تا وقتی‌که غضبت فرو نشیند در زیر خاک پنهان می‌کردی؛ و باز مرا در یک زمان معیّن دوباره به یاد می‌آوردی.

Ha meghal az ember, vajjon feltámad-é? *Akkor* az én hadakozásom minden idejében reménylenék, míglen elkövetkeznék az én elváltozásom.

وقتی انسان می‌میرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ امّا من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی‌ام پایان یابد و دوران شادکامی فرا رسد.

Szólítanál és én felelnék néked, kivánkoznál a te kezednek alkotása után.

آن وقت تو مرا صدا می‌زنی و من جواب می‌دهم و تو از دیدن این مخلوقت خوشحال می‌شوی.

De most számlálgatod az én lépéseimet, és nem nézed el az én vétkeimet!

تو مراقب هر قدم من می‌باشی و گناهانم را در نظر نمی‌گیری.

Gonoszságom egy csomóba van lepecsételve, és hozzáadod bűneimhez.

مرا از گناه پاک می‌سازی و خطاهایم را می‌پوشانی.

Még a hegy is szétomlik, ha eldől; a szikla is elmozdul helyéről;

زمانی می‌رسد که کوهها فرو می‌ریزند و از بین می‌روند. سنگها از جایشان کنده می‌شوند،

A köveket lekoptatja a víz, a földet elsodorja annak árja: az ember reménységét is úgy teszed semmivé.

آب، سنگها را می‌ساید و سیلابها خاک زمین را می‌شوید. به همین ترتیب تمام امیدهای انسان را نقش برآب می‌سازی.

Hatalmaskodol rajta szüntelen és ő elmegy; megváltoztatván az arczát, úgy bocsátod el őt.

تو بر او غالب می‌شوی، و او را به چنگ مرگ می‌فرستی و برای ابد از بین می‌بری.

Ha tisztesség éri is fiait, nem tudja; ha megszégyenülnek, nem törődik velök.

اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی‌شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی‌اطّلاع می‌ماند.

Csak őmagáért fáj még a teste, és a lelke is őmagáért kesereg.

او فقط درد خود را احساس می‌کند و برای خود ماتم می‌گیرد.