Job 14

انسان که از زن زاییده می‌شود، عمرش کوتاه و سراسر زحمت است.

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

همچون گُل می‌شکفد و بزودی پژمرده می‌شود و مانند سایه‌ای زودگذر و ناپایدار است.

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی این‌قدر سخت می‌گیری و از او بازخواست می‌‌کنی؟

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

هیچ‌کس نمی‌تواند از یک چیز ناپاک چیزی پاک به دست آورد.

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

طول عمر و شمارهٔ ماههای عمرش را تو از پیش تعیین نموده‌ای و کسی نمی‌تواند آن را تغییر بدهد.

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

پس از خطای او چشم بپوش و او را به حال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه‌ای آسوده باشد.

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

برای یک درخت این امید هست که اگر قطع گردد، دوباره سبز شود و شاخه‌های تازهٔ دیگری بیاورد.

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

هرچند ریشه‌اش در زمین کهنه شود و تنه‌اش در خاک بپوسد،

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

بازهم وقتی‌که آب به آن برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می‌زند و شکوفه می‌آورد.

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

امّا انسان وقتی‌که مُرد فاسد می‌شود و از بین می‌رود و کجایند آنها؟

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

مانند آب دریا که بخار می‌شود و رودخانه‌ای که خشک می‌گردد،

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

انسان هم به خواب ابدی فرو می‌رود و تا نیست شدن آسمانها برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند.

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

ای کاش مرا تا وقتی‌که غضبت فرو نشیند در زیر خاک پنهان می‌کردی؛ و باز مرا در یک زمان معیّن دوباره به یاد می‌آوردی.

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

وقتی انسان می‌میرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ امّا من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی‌ام پایان یابد و دوران شادکامی فرا رسد.

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

آن وقت تو مرا صدا می‌زنی و من جواب می‌دهم و تو از دیدن این مخلوقت خوشحال می‌شوی.

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

تو مراقب هر قدم من می‌باشی و گناهانم را در نظر نمی‌گیری.

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

مرا از گناه پاک می‌سازی و خطاهایم را می‌پوشانی.

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

زمانی می‌رسد که کوهها فرو می‌ریزند و از بین می‌روند. سنگها از جایشان کنده می‌شوند،

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

آب، سنگها را می‌ساید و سیلابها خاک زمین را می‌شوید. به همین ترتیب تمام امیدهای انسان را نقش برآب می‌سازی.

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

تو بر او غالب می‌شوی، و او را به چنگ مرگ می‌فرستی و برای ابد از بین می‌بری.

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی‌شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی‌اطّلاع می‌ماند.

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

او فقط درد خود را احساس می‌کند و برای خود ماتم می‌گیرد.

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”