Job 10

از زندگی سیر شده‌ام، بنابراین می‌خواهم از زندگی تلخ و زار خود ناله و شکایت کنم.

My soul is weary of my life; I will leave my complaint upon myself; I will speak in the bitterness of my soul.

خدایا محکومم مَکن. به من بگو چه گناهی کرده‌ام؟

I will say unto God, Do not condemn me; shew me wherefore thou contendest with me.

آیا رواست که به من ظلم نمایی، از مخلوق خود نفرت کنی و طرفدار نقشه‌های گناهکاران باشی؟

Is it good unto thee that thou shouldest oppress, that thou shouldest despise the work of thine hands, and shine upon the counsel of the wicked?

آیا تو همه‌چیز را مانند ما می‌بینی؟

Hast thou eyes of flesh? or seest thou as man seeth?

آیا زندگی تو مانند زندگی ما کوتاه است

Are thy days as the days of man? are thy years as man's days,

پس چرا تمام گناهان مرا می‌شماری و تمام خطاهایم را رقم می‌زنی؟

That thou enquirest after mine iniquity, and searchest after my sin?

خودت می‌دانی که من خطایی نکرده‌ام و کسی نمی‌تواند مرا از دست تو نجات بدهد.

Thou knowest that I am not wicked; and there is none that can deliver out of thine hand.

تو مرا با دست خود آفریدی و شکل دادی و اکنون می‌خواهی با همان دست مرا هلاک سازی.

Thine hands have made me and fashioned me together round about; yet thou dost destroy me.

به‌خاطر داشته باش که تو مرا از گل ساختی و دوباره به خاک برمی‌گردانی.

Remember, I beseech thee, that thou hast made me as the clay; and wilt thou bring me into dust again?

تو به پدرم نیرو بخشیدی تا در رحم مادر تولیدم کند و در آنجا مرا نشو و نما دادی.

Hast thou not poured me out as milk, and curdled me like cheese?

با پوست و گوشت پوشاندی و استخوانها و رگ و پی مرا به هم بافتی.

Thou hast clothed me with skin and flesh, and hast fenced me with bones and sinews.

به من زندگی دادی و از محبّت بی‌پایانت برخوردارم کردی و از روی احسان زندگی مرا حفظ نمودی.

Thou hast granted me life and favour, and thy visitation hath preserved my spirit.

امّا اکنون می‌دانم که در تمام اوقات تو مخفیانه نقشه‌ می‌کشیدی تا به من صدمه بزنی.

And these things hast thou hid in thine heart: I know that this is with thee.

تو مراقب من بودی تا گناهی بکنم و تو از بخشیدنم خودداری نمایی.

If I sin, then thou markest me, and thou wilt not acquit me from mine iniquity.

هرگاه گناهی از من سر بزند بلافاصله مرا جزا می‌دهی، امّا اگر کار درستی بکنم خیری نمی‌بینم. شخص بدبخت و بیچاره‌ای هستم.

If I be wicked, woe unto me; and if I be righteous, yet will I not lift up my head. I am full of confusion; therefore see thou mine affliction;

اگر سرم را بلند کنم، مانند شیری به من حمله می‌کنی و با آزار دادن من قدرت خود را نشان می‌دهی.

For it increaseth. Thou huntest me as a fierce lion: and again thou shewest thyself marvellous upon me.

تو همیشه علیه من شاهد می‌آوری و خشم تو بر من هر لحظه زیادتر می‌شود و ضربات پی‌درپی بر من وارد می‌‌کنی.

Thou renewest thy witnesses against me, and increasest thine indignation upon me; changes and war are against me.

چرا مرا از رحم مادر به دنیا آوردی؟ ای کاش می‌مُردم و چشم کسی مرا نمی‌دید.

Wherefore then hast thou brought me forth out of the womb? Oh that I had given up the ghost, and no eye had seen me!

مثل اینکه هرگز به دنیا نیامده بودم، از رحم مادر مستقیم به گور می‌رفتم.

I should have been as though I had not been; I should have been carried from the womb to the grave.

از زندگی من چیزی باقی نمانده است، پس مرا به حال خودم بگذار تا دمی آسوده باشم.

Are not my days few? cease then, and let me alone, that I may take comfort a little,

بزودی از دنیا می‌روم و راه بازگشت برایم نیست.

Before I go whence I shall not return, even to the land of darkness and the shadow of death;

به جایی می‌روم که تاریکی و ظلمت و هرج و مرج حکم فرماست و خود روشنی هم تاریکی است.

A land of darkness, as darkness itself; and of the shadow of death, without any order, and where the light is as darkness.