Job 14

انسان که از زن زاییده می‌شود، عمرش کوتاه و سراسر زحمت است.

Az asszonytól született ember rövid életű és háborúságokkal bővelkedő.

همچون گُل می‌شکفد و بزودی پژمرده می‌شود و مانند سایه‌ای زودگذر و ناپایدار است.

Mint a virág, kinyílik és elhervad, és eltünik, mint az árnyék és nem állandó.

پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی این‌قدر سخت می‌گیری و از او بازخواست می‌‌کنی؟

Még az ilyen ellen is felnyitod-é szemeidet, tennen magaddal törvénybe állítasz-é engem?

هیچ‌کس نمی‌تواند از یک چیز ناپاک چیزی پاک به دست آورد.

Ki adhat tisztát a tisztátalanból? Senki.

طول عمر و شمارهٔ ماههای عمرش را تو از پیش تعیین نموده‌ای و کسی نمی‌تواند آن را تغییر بدهد.

Nincsenek-é meghatározva napjai? Az ő hónapjainak számát te tudod; határt vetettél néki, a melyet nem hághat át.

پس از خطای او چشم بپوش و او را به حال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه‌ای آسوده باشد.

Fordulj el azért tőle, hogy nyugodalma legyen, hogy legyen napjában annyi öröme, mint egy béresnek.

برای یک درخت این امید هست که اگر قطع گردد، دوباره سبز شود و شاخه‌های تازهٔ دیگری بیاورد.

Mert a fának van reménysége; ha levágják, ismét kihajt, és az ő hajtásai el nem fogynak.

هرچند ریشه‌اش در زمین کهنه شود و تنه‌اش در خاک بپوسد،

Még ha megaggodik is a földben a gyökere, és ha elhal is a porban törzsöke:

بازهم وقتی‌که آب به آن برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می‌زند و شکوفه می‌آورد.

A víznek illatától kifakad, ágakat hajt, mint a csemete.

امّا انسان وقتی‌که مُرد فاسد می‌شود و از بین می‌رود و کجایند آنها؟

De ha a férfi meghal és elterül; ha az ember kimúlik, hol van ő?

مانند آب دریا که بخار می‌شود و رودخانه‌ای که خشک می‌گردد،

Mint a víz kiapad a tóból, a patak elapad, kiszárad:

انسان هم به خواب ابدی فرو می‌رود و تا نیست شدن آسمانها برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند.

Úgy fekszik le az ember és nem kél fel; az egek elmúlásáig sem ébrednek, nem költetnek föl az ő álmukból.

ای کاش مرا تا وقتی‌که غضبت فرو نشیند در زیر خاک پنهان می‌کردی؛ و باز مرا در یک زمان معیّن دوباره به یاد می‌آوردی.

Vajha engem a holtak országában tartanál; rejtegetnél engemet addig, a míg elmúlik a te haragod; határt vetnél nékem, azután megemlékeznél rólam!

وقتی انسان می‌میرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ امّا من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی‌ام پایان یابد و دوران شادکامی فرا رسد.

Ha meghal az ember, vajjon feltámad-é? *Akkor* az én hadakozásom minden idejében reménylenék, míglen elkövetkeznék az én elváltozásom.

آن وقت تو مرا صدا می‌زنی و من جواب می‌دهم و تو از دیدن این مخلوقت خوشحال می‌شوی.

Szólítanál és én felelnék néked, kivánkoznál a te kezednek alkotása után.

تو مراقب هر قدم من می‌باشی و گناهانم را در نظر نمی‌گیری.

De most számlálgatod az én lépéseimet, és nem nézed el az én vétkeimet!

مرا از گناه پاک می‌سازی و خطاهایم را می‌پوشانی.

Gonoszságom egy csomóba van lepecsételve, és hozzáadod bűneimhez.

زمانی می‌رسد که کوهها فرو می‌ریزند و از بین می‌روند. سنگها از جایشان کنده می‌شوند،

Még a hegy is szétomlik, ha eldől; a szikla is elmozdul helyéről;

آب، سنگها را می‌ساید و سیلابها خاک زمین را می‌شوید. به همین ترتیب تمام امیدهای انسان را نقش برآب می‌سازی.

A köveket lekoptatja a víz, a földet elsodorja annak árja: az ember reménységét is úgy teszed semmivé.

تو بر او غالب می‌شوی، و او را به چنگ مرگ می‌فرستی و برای ابد از بین می‌بری.

Hatalmaskodol rajta szüntelen és ő elmegy; megváltoztatván az arczát, úgy bocsátod el őt.

اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی‌شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی‌اطّلاع می‌ماند.

Ha tisztesség éri is fiait, nem tudja; ha megszégyenülnek, nem törődik velök.

او فقط درد خود را احساس می‌کند و برای خود ماتم می‌گیرد.

Csak őmagáért fáj még a teste, és a lelke is őmagáért kesereg.