Job 14

انسان که از زن زاییده می‌شود، عمرش کوتاه و سراسر زحمت است.

L'homme né de la femme! Sa vie est courte, sans cesse agitée.

همچون گُل می‌شکفد و بزودی پژمرده می‌شود و مانند سایه‌ای زودگذر و ناپایدار است.

Il naît, il est coupé comme une fleur; Il fuit et disparaît comme une ombre.

پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی این‌قدر سخت می‌گیری و از او بازخواست می‌‌کنی؟

Et c'est sur lui que tu as l'oeil ouvert! Et tu me fais aller en justice avec toi!

هیچ‌کس نمی‌تواند از یک چیز ناپاک چیزی پاک به دست آورد.

Comment d'un être souillé sortira-t-il un homme pur? Il n'en peut sortir aucun.

طول عمر و شمارهٔ ماههای عمرش را تو از پیش تعیین نموده‌ای و کسی نمی‌تواند آن را تغییر بدهد.

Si ses jours sont fixés, si tu as compté ses mois, Si tu en as marqué le terme qu'il ne saurait franchir,

پس از خطای او چشم بپوش و او را به حال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه‌ای آسوده باشد.

Détourne de lui les regards, et donne-lui du relâche, Pour qu'il ait au moins la joie du mercenaire à la fin de sa journée.

برای یک درخت این امید هست که اگر قطع گردد، دوباره سبز شود و شاخه‌های تازهٔ دیگری بیاورد.

Un arbre a de l'espérance: Quand on le coupe, il repousse, Il produit encore des rejetons;

هرچند ریشه‌اش در زمین کهنه شود و تنه‌اش در خاک بپوسد،

Quand sa racine a vieilli dans la terre, Quand son tronc meurt dans la poussière,

بازهم وقتی‌که آب به آن برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می‌زند و شکوفه می‌آورد.

Il reverdit à l'approche de l'eau, Il pousse des branches comme une jeune plante.

امّا انسان وقتی‌که مُرد فاسد می‌شود و از بین می‌رود و کجایند آنها؟

Mais l'homme meurt, et il perd sa force; L'homme expire, et où est-il?

مانند آب دریا که بخار می‌شود و رودخانه‌ای که خشک می‌گردد،

Les eaux des lacs s'évanouissent, Les fleuves tarissent et se dessèchent;

انسان هم به خواب ابدی فرو می‌رود و تا نیست شدن آسمانها برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند.

Ainsi l'homme se couche et ne se relèvera plus, Il ne se réveillera pas tant que les cieux subsisteront, Il ne sortira pas de son sommeil.

ای کاش مرا تا وقتی‌که غضبت فرو نشیند در زیر خاک پنهان می‌کردی؛ و باز مرا در یک زمان معیّن دوباره به یاد می‌آوردی.

Oh! si tu voulais me cacher dans le séjour des morts, M'y tenir à couvert jusqu'à ce que ta colère fût passée, Et me fixer un terme auquel tu te souviendras de moi!

وقتی انسان می‌میرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ امّا من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی‌ام پایان یابد و دوران شادکامی فرا رسد.

Si l'homme une fois mort pouvait revivre, J'aurais de l'espoir tout le temps de mes souffrances, Jusqu'à ce que mon état vînt à changer.

آن وقت تو مرا صدا می‌زنی و من جواب می‌دهم و تو از دیدن این مخلوقت خوشحال می‌شوی.

Tu appellerais alors, et je te répondrais, Tu languirais après l'ouvrage de tes mains.

تو مراقب هر قدم من می‌باشی و گناهانم را در نظر نمی‌گیری.

Mais aujourd'hui tu comptes mes pas, Tu as l'oeil sur mes péchés;

مرا از گناه پاک می‌سازی و خطاهایم را می‌پوشانی.

Mes transgressions sont scellées en un faisceau, Et tu imagines des iniquités à ma charge.

زمانی می‌رسد که کوهها فرو می‌ریزند و از بین می‌روند. سنگها از جایشان کنده می‌شوند،

La montagne s'écroule et périt, Le rocher disparaît de sa place,

آب، سنگها را می‌ساید و سیلابها خاک زمین را می‌شوید. به همین ترتیب تمام امیدهای انسان را نقش برآب می‌سازی.

La pierre est broyée par les eaux, Et la terre emportée par leur courant; Ainsi tu détruis l'espérance de l'homme.

تو بر او غالب می‌شوی، و او را به چنگ مرگ می‌فرستی و برای ابد از بین می‌بری.

Tu es sans cesse à l'assaillir, et il s'en va; Tu le défigures, puis tu le renvoies.

اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی‌شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی‌اطّلاع می‌ماند.

Que ses fils soient honorés, il n'en sait rien; Qu'ils soient dans l'abaissement, il l'ignore.

او فقط درد خود را احساس می‌کند و برای خود ماتم می‌گیرد.

C'est pour lui seul qu'il éprouve de la douleur en son corps, C'est pour lui seul qu'il ressent de la tristesse en son âme.