Job 10

از زندگی سیر شده‌ام، بنابراین می‌خواهم از زندگی تلخ و زار خود ناله و شکایت کنم.

Min Sjæl er led ved mit Liv, frit Løb vil jeg give min Klage over ham, i min bitre Sjælenød vil jeg tale,

خدایا محکومم مَکن. به من بگو چه گناهی کرده‌ام؟

sige til Gud: Fordøm mig dog ikke, lad mig vide, hvorfor du tvister med mig!

آیا رواست که به من ظلم نمایی، از مخلوق خود نفرت کنی و طرفدار نقشه‌های گناهکاران باشی؟

Gavner det dig at øve Vold, at forkaste det Værk, dine Hænder danned, men smile til gudløses Råd?

آیا تو همه‌چیز را مانند ما می‌بینی؟

Har du da kødets Øjne, ser du, som Mennesker ser,

آیا زندگی تو مانند زندگی ما کوتاه است

er dine Dage som Menneskets Dage, er dine År som Mandens Dage,

پس چرا تمام گناهان مرا می‌شماری و تمام خطاهایم را رقم می‌زنی؟

siden du søger efter min Brøde, leder efter min Synd,

خودت می‌دانی که من خطایی نکرده‌ام و کسی نمی‌تواند مرا از دست تو نجات بدهد.

endskønt du ved, jeg ikke er skyldig; men af din Hånd er der ingen Redning!

تو مرا با دست خود آفریدی و شکل دادی و اکنون می‌خواهی با همان دست مرا هلاک سازی.

Dine Hænder gjorde og danned mig først, så skifter du Sind og gør mig til intet!

به‌خاطر داشته باش که تو مرا از گل ساختی و دوباره به خاک برمی‌گردانی.

Kom i Hu, at du dannede mig som Ler, og til Støv vil du atter gøre mig!

تو به پدرم نیرو بخشیدی تا در رحم مادر تولیدم کند و در آنجا مرا نشو و نما دادی.

Mon du ikke hældte mig ud som Mælk og lod mig skørne som Ost,

با پوست و گوشت پوشاندی و استخوانها و رگ و پی مرا به هم بافتی.

iklædte mig Hud og kød og fletted mig sammen med Ben og Sener?

به من زندگی دادی و از محبّت بی‌پایانت برخوردارم کردی و از روی احسان زندگی مرا حفظ نمودی.

Du gav mig Liv og Livskraft, din Omhu vogted min Ånd

امّا اکنون می‌دانم که در تمام اوقات تو مخفیانه نقشه‌ می‌کشیدی تا به من صدمه بزنی.

og så gemte du dog i dit Hjerte på dette, jeg skønner, dit Øjemed var:

تو مراقب من بودی تا گناهی بکنم و تو از بخشیدنم خودداری نمایی.

Synded jeg, vogted du på mig og tilgav ikke min Brøde.

هرگاه گناهی از من سر بزند بلافاصله مرا جزا می‌دهی، امّا اگر کار درستی بکنم خیری نمی‌بینم. شخص بدبخت و بیچاره‌ای هستم.

Fald jeg forbrød mig, da ve mig! Var jeg retfærdig, jeg skulde dog ikke løfte mit Hoved, men mættes med Skændsel, kvæges med Nød.

اگر سرم را بلند کنم، مانند شیری به من حمله می‌کنی و با آزار دادن من قدرت خود را نشان می‌دهی.

Knejsed jeg, jog du mig som en Løve, handlede atter ufatteligt med mig;

تو همیشه علیه من شاهد می‌آوری و خشم تو بر من هر لحظه زیادتر می‌شود و ضربات پی‌درپی بر من وارد می‌‌کنی.

nye Vidner førte du mod mig, øged din Uvilje mod mig, opbød atter en Hær imod mig!

چرا مرا از رحم مادر به دنیا آوردی؟ ای کاش می‌مُردم و چشم کسی مرا نمی‌دید.

Hvi drog du mig da af Moders Liv? Jeg burde have udåndet, uset af alle;

مثل اینکه هرگز به دنیا نیامده بودم، از رحم مادر مستقیم به گور می‌رفتم.

jeg burde have været som aldrig født, været ført til Graven fra Moders Skød.

از زندگی من چیزی باقی نمانده است، پس مرا به حال خودم بگذار تا دمی آسوده باشم.

Er ej mine Livsdage få? Så slip mig, at jeg kan kvæges lidt,

بزودی از دنیا می‌روم و راه بازگشت برایم نیست.

før jeg for evigt går bort til Mørkets og Mulmets Land,

به جایی می‌روم که تاریکی و ظلمت و هرج و مرج حکم فرماست و خود روشنی هم تاریکی است.

Landet med bælgmørkt Mulm, med Mørke og uden Orden, hvor Lyset selv er som Mørket."