Job 14

انسان که از زن زاییده می‌شود، عمرش کوتاه و سراسر زحمت است.

Човекът, роден от жена, е краткотраен и пълен със смущение.

همچون گُل می‌شکفد و بزودی پژمرده می‌شود و مانند سایه‌ای زودگذر و ناپایدار است.

Пониква като цвете и се покосява; бяга като сянка и не устоява.

پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی این‌قدر سخت می‌گیری و از او بازخواست می‌‌کنی؟

И върху такъв ли отваряш очите Си и ме довеждаш на съд със Себе Си?

هیچ‌کس نمی‌تواند از یک چیز ناپاک چیزی پاک به دست آورد.

Кой може да извади чисто от нечисто? Никой!

طول عمر و شمارهٔ ماههای عمرش را تو از پیش تعیین نموده‌ای و کسی نمی‌تواند آن را تغییر بدهد.

Тъй като дните му определени са, числото на месеците му при Теб е, поставил си му граници, които той не може да премине —

پس از خطای او چشم بپوش و او را به حال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه‌ای آسوده باشد.

отвърни от него поглед, за да си почине, докато завърши деня си като наемник.

برای یک درخت این امید هست که اگر قطع گردد، دوباره سبز شود و شاخه‌های تازهٔ دیگری بیاورد.

Защото за дървото има надежда — ако се отсече, отново ще поникне, издънките му няма да престанат.

هرچند ریشه‌اش در زمین کهنه شود و تنه‌اش در خاک بپوسد،

И коренът му ако остарее във земята и пънът му ако умре в пръстта,

بازهم وقتی‌که آب به آن برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می‌زند و شکوفه می‌آورد.

от дъха на водата пак ще покара и ще пусне клончета като новопосадено.

امّا انسان وقتی‌که مُرد فاسد می‌شود و از بین می‌رود و کجایند آنها؟

Но човек умира и прехожда; човек издъхва, и къде е?

مانند آب دریا که بخار می‌شود و رودخانه‌ای که خشک می‌گردد،

Както водата изчезва от морето и реката пресъхва и се изсушава,

انسان هم به خواب ابدی فرو می‌رود و تا نیست شدن آسمانها برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند.

така човек ляга и не става. Докато небесата не престанат, те няма да се събудят и няма да станат от съня си.

ای کاش مرا تا وقتی‌که غضبت فرو نشیند در زیر خاک پنهان می‌کردی؛ و باز مرا در یک زمان معیّن دوباره به یاد می‌آوردی.

О, да би ме скрил в Шеол, да би ме укрил, докато се отвърне гневът Ти, да би ми определил срок и тогава да би си спомнил за мен!

وقتی انسان می‌میرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ امّا من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی‌ام پایان یابد و دوران شادکامی فرا رسد.

Ако човек умре, ще оживее ли? През всичките дни на воюването си ще чакам, докато дойде смяната ми.

آن وقت تو مرا صدا می‌زنی و من جواب می‌دهم و تو از دیدن این مخلوقت خوشحال می‌شوی.

Ти ще извикаш и аз ще Ти отговоря; ще пожелаеш делото на ръцете Си.

تو مراقب هر قدم من می‌باشی و گناهانم را در نظر نمی‌گیری.

Защото сега броиш стъпките ми. Не бдиш ли над греха ми?

مرا از گناه پاک می‌سازی و خطاهایم را می‌پوشانی.

Престъплението ми е запечатано в торба и Ти пришиваш върху беззаконието ми.

زمانی می‌رسد که کوهها فرو می‌ریزند و از بین می‌روند. سنگها از جایشان کنده می‌شوند،

Но планината падайки се разрушава и скалата от мястото си се помества;

آب، سنگها را می‌ساید و سیلابها خاک زمین را می‌شوید. به همین ترتیب تمام امیدهای انسان را نقش برآب می‌سازی.

води изтриват камъните, пороите им отмиват пръстта на земята; и Ти унищожаваш надеждата на човека.

تو بر او غالب می‌شوی، و او را به چنگ مرگ می‌فرستی و برای ابد از بین می‌بری.

Ти му надвиваш завинаги и той преминава; променяш лицето му и го отпращаш.

اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی‌شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی‌اطّلاع می‌ماند.

Синовете му достигат до почит, но той не знае; унижават се, но той не разбира за тях.

او فقط درد خود را احساس می‌کند و برای خود ماتم می‌گیرد.

Само тялото му в него ще боли и душата му във него ще скърби.