Job 14

Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

Čovjek koga je žena rodila kratka je vijeka i pun nevolja.

Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

K'o cvijet je nikao i vene već, poput sjene bježi ne zastajuć'.

Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

Na takva, zar, ti oči otvaraš i preda se na sud ga izvodiš?

Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

Tko će čisto izvuć' iz nečista? Nitko!

Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

Pa kad su njegovi dani odbrojeni, kad mu broj mjeseci o tebi ovisi, kad mu granicu stavljaš neprijelaznu,

Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

skini s njega pogled da počinut' može, poput najamnika da svoj dan uživa.

Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

TÓa ni drvu nije nada sva propala, posječeno, ono opet prozeleni i mladice nove iz njega izbiju.

Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

Ako mu korijen i ostari u zemlji, ako mu se panj i sasuši u prahu,

Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

oćutjevši vodu, ono će propupat' i pustiti grane kao stablo novo.

Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

Al' kad čovjek umre, ostaje pokošen, kad smrtnik izdahne, gdje li je on tada?

Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

Može sva voda iz mora ispariti i presahnut' rijeke, isušit posvema',

Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

al' čovjek kad legne, ne ustaje više, dok nebesa bude, neće se podići, od sna se svojega probuditi neće.

Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!

O, kad bi me htio skriti u Šeolu, zakloniti me dok srdžba ti ne mine, dÓati mi rok kad ćeš me se spomenuti,

Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

- jer, kad umre čovjek, zar uskrsnut' može? - čekao bih te sve dane vojske svoje dok ne bi došao da mi smjenu dadeš.

Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

Zvao bi me, a ja bih se odazvao: zaželio si se djela svojih ruku.

Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

A sad nad svakim mojim vrebaš korakom, nijednog mi grijeha nećeš oprostiti,

Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

u vreći si prijestup moj zapečatio i krivicu moju svu si zapisao.

Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

Vaj! K'o što se jednom uruši planina, k'o što se hridina s mjesta svog odvali,

Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

k'o što voda kamen s vremenom istroši, a pljusak bujicom zemlju svu sapere, tako uništavaš nadu u čovjeku.

Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

Oborio si ga - on ode za svagda, nagrđena lica, otjeran, odbačen.

Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

Djecu mu poštuju - o tom ništa ne zna; ako su prezrena - o tom ne razmišlja.

Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.

On jedino pati zbog svojega tijela, on jedino tuži zbog svojeg života."