Job 10

Min Sjæl er led ved mit Liv, frit Løb vil jeg give min Klage over ham, i min bitre Sjælenød vil jeg tale,

از زندگی سیر شده‌ام، بنابراین می‌خواهم از زندگی تلخ و زار خود ناله و شکایت کنم.

sige til Gud: Fordøm mig dog ikke, lad mig vide, hvorfor du tvister med mig!

خدایا محکومم مَکن. به من بگو چه گناهی کرده‌ام؟

Gavner det dig at øve Vold, at forkaste det Værk, dine Hænder danned, men smile til gudløses Råd?

آیا رواست که به من ظلم نمایی، از مخلوق خود نفرت کنی و طرفدار نقشه‌های گناهکاران باشی؟

Har du da kødets Øjne, ser du, som Mennesker ser,

آیا تو همه‌چیز را مانند ما می‌بینی؟

er dine Dage som Menneskets Dage, er dine År som Mandens Dage,

آیا زندگی تو مانند زندگی ما کوتاه است

siden du søger efter min Brøde, leder efter min Synd,

پس چرا تمام گناهان مرا می‌شماری و تمام خطاهایم را رقم می‌زنی؟

endskønt du ved, jeg ikke er skyldig; men af din Hånd er der ingen Redning!

خودت می‌دانی که من خطایی نکرده‌ام و کسی نمی‌تواند مرا از دست تو نجات بدهد.

Dine Hænder gjorde og danned mig først, så skifter du Sind og gør mig til intet!

تو مرا با دست خود آفریدی و شکل دادی و اکنون می‌خواهی با همان دست مرا هلاک سازی.

Kom i Hu, at du dannede mig som Ler, og til Støv vil du atter gøre mig!

به‌خاطر داشته باش که تو مرا از گل ساختی و دوباره به خاک برمی‌گردانی.

Mon du ikke hældte mig ud som Mælk og lod mig skørne som Ost,

تو به پدرم نیرو بخشیدی تا در رحم مادر تولیدم کند و در آنجا مرا نشو و نما دادی.

iklædte mig Hud og kød og fletted mig sammen med Ben og Sener?

با پوست و گوشت پوشاندی و استخوانها و رگ و پی مرا به هم بافتی.

Du gav mig Liv og Livskraft, din Omhu vogted min Ånd

به من زندگی دادی و از محبّت بی‌پایانت برخوردارم کردی و از روی احسان زندگی مرا حفظ نمودی.

og så gemte du dog i dit Hjerte på dette, jeg skønner, dit Øjemed var:

امّا اکنون می‌دانم که در تمام اوقات تو مخفیانه نقشه‌ می‌کشیدی تا به من صدمه بزنی.

Synded jeg, vogted du på mig og tilgav ikke min Brøde.

تو مراقب من بودی تا گناهی بکنم و تو از بخشیدنم خودداری نمایی.

Fald jeg forbrød mig, da ve mig! Var jeg retfærdig, jeg skulde dog ikke løfte mit Hoved, men mættes med Skændsel, kvæges med Nød.

هرگاه گناهی از من سر بزند بلافاصله مرا جزا می‌دهی، امّا اگر کار درستی بکنم خیری نمی‌بینم. شخص بدبخت و بیچاره‌ای هستم.

Knejsed jeg, jog du mig som en Løve, handlede atter ufatteligt med mig;

اگر سرم را بلند کنم، مانند شیری به من حمله می‌کنی و با آزار دادن من قدرت خود را نشان می‌دهی.

nye Vidner førte du mod mig, øged din Uvilje mod mig, opbød atter en Hær imod mig!

تو همیشه علیه من شاهد می‌آوری و خشم تو بر من هر لحظه زیادتر می‌شود و ضربات پی‌درپی بر من وارد می‌‌کنی.

Hvi drog du mig da af Moders Liv? Jeg burde have udåndet, uset af alle;

چرا مرا از رحم مادر به دنیا آوردی؟ ای کاش می‌مُردم و چشم کسی مرا نمی‌دید.

jeg burde have været som aldrig født, været ført til Graven fra Moders Skød.

مثل اینکه هرگز به دنیا نیامده بودم، از رحم مادر مستقیم به گور می‌رفتم.

Er ej mine Livsdage få? Så slip mig, at jeg kan kvæges lidt,

از زندگی من چیزی باقی نمانده است، پس مرا به حال خودم بگذار تا دمی آسوده باشم.

før jeg for evigt går bort til Mørkets og Mulmets Land,

بزودی از دنیا می‌روم و راه بازگشت برایم نیست.

Landet med bælgmørkt Mulm, med Mørke og uden Orden, hvor Lyset selv er som Mørket."

به جایی می‌روم که تاریکی و ظلمت و هرج و مرج حکم فرماست و خود روشنی هم تاریکی است.