Job 14

Člověk narozený z ženy jest krátkého věku a plný lopotování.

انسان که از زن زاییده می‌شود، عمرش کوتاه و سراسر زحمت است.

Jako květ vychází a podťat bývá, a utíká jako stín, a netrvá.

همچون گُل می‌شکفد و بزودی پژمرده می‌شود و مانند سایه‌ای زودگذر و ناپایدار است.

A však i na takového otvíráš oko své, a mne uvodíš k soudu s sebou.

پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی این‌قدر سخت می‌گیری و از او بازخواست می‌‌کنی؟

Kdo toho dokáže, aby čistý z nečistého pošel? Ani jeden.

هیچ‌کس نمی‌تواند از یک چیز ناپاک چیزی پاک به دست آورد.

Poněvadž vyměřeni jsou dnové jeho, počet měsíců jeho u tebe, a cíles jemu položil, kterýchž by nepřekračoval:

طول عمر و شمارهٔ ماههای عمرش را تو از پیش تعیین نموده‌ای و کسی نمی‌تواند آن را تغییر بدهد.

Odvrať se od něho, ať oddechne sobě, a zatím aby přečekal jako nájemník den svůj.

پس از خطای او چشم بپوش و او را به حال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه‌ای آسوده باشد.

O stromu zajisté jest naděje, by i podťat byl, že se zase zotaví, a výstřelek jeho nevyhyne,

برای یک درخت این امید هست که اگر قطع گردد، دوباره سبز شود و شاخه‌های تازهٔ دیگری بیاورد.

By se pak i sstaral v zemi kořen jeho, a v prachu již jako umřel peň jeho:

هرچند ریشه‌اش در زمین کهنه شود و تنه‌اش در خاک بپوسد،

Avšak jakž počije vláhy, zase se pučí, a zahustí jako keř.

بازهم وقتی‌که آب به آن برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می‌زند و شکوفه می‌آورد.

Ale člověk umírá, mdlobou přemožen jsa, a když vypustí duši člověk, kam se poděl?

امّا انسان وقتی‌که مُرد فاسد می‌شود و از بین می‌رود و کجایند آنها؟

Jakož ucházejí vody z jezera, a řeka opadá a vysychá:

مانند آب دریا که بخار می‌شود و رودخانه‌ای که خشک می‌گردد،

Tak člověk, když lehne, nevstává zase dotud, dokudž nebes stává. Nebývajíť vzbuzeni lidé, aniž se probuzují ze sna svého.

انسان هم به خواب ابدی فرو می‌رود و تا نیست شدن آسمانها برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند.

Ó kdybys mne v hrobě schoval, a skryl mne, dokudž by nebyl odvrácen hněv tvůj, ulože mi cíl, abys se rozpomenul na mne.

ای کاش مرا تا وقتی‌که غضبت فرو نشیند در زیر خاک پنهان می‌کردی؛ و باز مرا در یک زمان معیّن دوباره به یاد می‌آوردی.

Když umře člověk, zdaliž zase ožive? Po všecky tedy dny vyměřeného času svého očekávati budu, až přijde proměna při mně.

وقتی انسان می‌میرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ امّا من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی‌ام پایان یابد و دوران شادکامی فرا رسد.

Zavoláš, a já se ohlásím tobě, díla rukou svých budeš žádostiv,

آن وقت تو مرا صدا می‌زنی و من جواب می‌دهم و تو از دیدن این مخلوقت خوشحال می‌شوی.

Ačkoli nyní kroky mé počítáš, aniž shovíváš hříchům mým,

تو مراقب هر قدم من می‌باشی و گناهانم را در نظر نمی‌گیری.

Ale zapečetěné maje jako v pytlíku přestoupení mé, ještě přikládáš k nepravosti mé.

مرا از گناه پاک می‌سازی و خطاهایم را می‌پوشانی.

Jistě že jako hora padnuc, rozdrobuje se, a skála odsedá z místa svého,

زمانی می‌رسد که کوهها فرو می‌ریزند و از بین می‌روند. سنگها از جایشان کنده می‌شوند،

Jako kamení stírá voda, a povodní zachvacuje, což z prachu zemského samo od sebe roste: tak i ty naději člověka v nic obracíš.

آب، سنگها را می‌ساید و سیلابها خاک زمین را می‌شوید. به همین ترتیب تمام امیدهای انسان را نقش برآب می‌سازی.

Přemáháš jej ustavičně, tak aby odjíti musil; proměňuješ tvář jeho, a propouštíš jej.

تو بر او غالب می‌شوی، و او را به چنگ مرگ می‌فرستی و برای ابد از بین می‌بری.

Budou-li slavní synové jeho, nic neví; pakli v potupě, nic o ně nepečuje.

اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی‌شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی‌اطّلاع می‌ماند.

Toliko tělo jeho, dokudž živ jest, bolestí okouší, a duše jeho v něm kvílí.

او فقط درد خود را احساس می‌کند و برای خود ماتم می‌گیرد.