Job 12

Zatem odpowiedział Ijob i, rzekł:

Wieraście wy sami ludźmi? i z wamiż umrze mądrość?

Teżci ja mam serce jako i wy, anim jest podlejszym niżeli wy; a któż i tego nie wie, co i wy?

Pośmiewiskiem jestem przyjacielowi memu, który gdy woła do Boga, ozywa mu się; naśmiewiskiem jest sprawiedliwy i doskonały.

Ten, co jest upadku bliski, jest pochodnią wzgardzoną człowiekowi, według myśli pokoju zażywającemu.

Spokojne i bezpieczne są namioty zbójców tych, którzy draźnią Boga, którym Bóg daje w ręce dobre rzeczy.

A nawet pytaj się proszę bydląt, a one cię nauczą; i ptastwa niebieskiego, a oznajmi tobie.

Albo się rozmów z ziemią, a ona cię nauczy, i rozpowiedząć ryby morskie.

Któż nie wie z tych wszystkich rzeczy, że to ręka Pańska sprawiła?

W którego ręku jest dusza wszelkiej rzeczy żywej, i duch wszelkiego ciała ludzkiego.

Azaż nie ucho mowy doświadcza, jako usta pokarmu smakują?

W ludziach starych jest mądrość, a w długich dniach roztropność.

Dopieroż u Pana jest mądrość, i siła, i rada, i umiejętność.

Oto on burzy, a nikt nie zbuduje; zamknie człowieka, a nikt mu nie otworzy.

On gdy zatrzyma wody, wyschną; a gdy je wypuści, podwracają ziemię.

U niego jest moc i mądrość. Jego jest błądzący, i w błąd zawodzący.

On obiera radców z mądrości, a sędziów przywodzi do głupstwa.

On pas królów rozwiązuje, i znowu przepasuje pasem biodra ich.

Podaje książęta na łup, a mocarze podwraca.

Odejmuje usta krasomówcom, a rozsądek starym odbiera.

Wylewa wzgardę na książęta, a mdli siły mocarzów.

On odkrywa głębokie rzeczy z ciemności, a wywodzi na jaśnię cień śmierci.

Rozmnaża narody, i wytraca je; rozszerza lud, i umniejsza go.

On odejmuje serca przełożonym ludu ziemi, a czyni, że błądzą po pustyni bezdrożnej;

Że macają w ciemnościach, gdzie nie masz światłości, a sprawuje, że błądzą jako pijani.