Job 14

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”

Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.