Job 14

Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

 Människan, av kvinna född,  lever en liten tid och mättas av oro;

Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.

 lik ett blomster växer hon upp och vissnar bort,  hon flyr undan såsom skuggan och har intet bestånd.

Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.

 Och till att vakta på en sådan upplåter du dina ögon,  ja, du drager mig till doms inför dig.

Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;

 Som om en ren skulle kunna framgå av en oren!  Sådant kan ju aldrig ske.

Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.

 Äro nu människans dagar oryggligt bestämda,  hennes månaders antal fastställt av dig,  har du utstakat en gräns som hon ej kan överskrida,

Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego.

 vänd då din blick ifrån henne och unna henne ro,  låt henne njuta en dagakarls glädje av sin dag.

Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.

 För ett träd finnes ju kvar något hopp;  hugges det än ned, kan det åter skjuta skott,  och telningar behöva ej fattas därpå.

Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego:

 Om än dess rot tynar hän i jorden  och dess stubbe dör bort i mullen,

Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.

 så kan det grönska upp genom vattnets ångor  och skjuta grenar lik ett nyplantat träd.

Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?

 Men om en man dör, så ligger han där slagen;  om en människa har givit upp andan, var finnes hon då mer?

Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.

 Såsom när vattnet har förrunnit ur en sjö,  och såsom när en flod har sinat bort och uttorkat,

Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.

 så ligger mannen där och står ej mer upp,  han vaknar icke åter, så länge himmelen varar;  aldrig väckes han upp ur sin sömn.

Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię!

 Ack, att du ville gömma mig i dödsriket,  fördölja mig, till dess din vrede hade upphört,  staka ut för mig en tidsgräns och sedan tänka på mig --

Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.

 fastän ju ingen kan få liv, när han en gång är död!  Då skulle jag hålla min stridstid ut,  ända till dess att min avlösning komme.

Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.

 Du skulle då ropa på mig,  och jag skulle svara dig;  efter dina händers verk skulle du längta;

Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.

 ja, du skulle då räkna mina steg,  du skulle ej akta på min synd.

Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.

 I en förseglad pung låge då min överträdelse,  och du överskylde min missgärning.

Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.

 Men såsom själva berget faller och förvittrar,  och såsom klippan flyttas ifrån sin plats,

Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.

 såsom stenar nötas sönder genom vattnet,  och såsom mullen sköljes bort av dess flöden,  så gör du ock människans hopp om intet.

Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.

 Du slår henne ned för alltid, och hon far hädan;  du förvandlar hennes ansikte och driver henne bort.

Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.

 Om hennes barn komma till ära, så känner hon det icke;  om de sjunka ned till ringhet, så aktar hon dock ej på dem.

Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.

 Hennes kropp känner blott sin egen plåga,  hennes själ blott den sorg hon själv får förnimma.