Psalms 2

2:1

Przeczże się poganie buntują, a narody przemyślają próżne rzeczy?

Hvorfor larmer hedningene og grunder folkene på det som fåfengt er?

2:2

Schodzą się królowie ziemscy, a książęta radzą społem przeciwko Panu, i przeciw pomazańcowi jego, mówiąc:

Jordens konger reiser sig, og fyrstene rådslår sammen mot Herren og mot hans salvede:

2:3

Potargajmy związki ich, a odrzućmy od siebie powrozy ich.

La oss sprenge deres bånd og kaste deres rep av oss!

2:4

Ale ten, który mieszka w niebie, śmieje się; Pan szydzi z nich.

Han som troner i himmelen, ler, Herren spotter dem.

2:5

Tedy będzie mówił do nich w popędliwości swojej, a w gniewie swoim przestraszy ich,

Så taler han til dem i sin vrede, og i sin harme forferder han dem:

2:6

Mówiąc: Jamci postanowił króla mojego nad Syonem, górą świętą moją.

Og jeg har dog innsatt min konge på Sion, mitt hellige berg!

2:7

Opowiem ten dekret: Pan rzekł do mnie: Syn mój jesteś ty, Jam ciebie dziś spłodził.

Jeg vil kunngjøre hvad fastsatt er: Herren sa til mig: Du er min sønn, jeg har født dig idag.

2:8

Żądaj odemnie, a dam ci narody dziedzictwo twoje; a osiadłość twoję, granice ziemi.

Begjær av mig! Så vil jeg gi dig hedningene til arv og jordens ender til eie.

2:9

Potrzesz ich laską żelazną, a jako naczynie zduńskie pokruszysz ich.

Du skal knuse dem med jernstav; som en pottemakers kar skal du sønderslå dem.

2:10

Terazże tedy zrozumiejcie, królowie, nauczcie się sędziowie ziemi!

Og nu, I konger, gå viselig frem! La eder advare, I dommere på jorden!

2:11

Służcie Panu w bojaźni, a rozradujcie się ze drżeniem.

Tjen Herren med frykt og juble med beven!

2:12

Pocałujcie syna, by się snać nie rozgniewał, i zginęlibyście w drodze, gdyby się najmniej zapaliła popędliwość jego. Błogosławieni wszyscy, którzy w nim ufają.

Kyss Sønnen, forat han ikke skal bli vred, og I gå til grunne på veien! For snart kunde hans vrede optendes. Salige er alle de som tar sin tilflukt til ham.