Job 14

Et menneske, født av en kvinne, lever en kort tid og mettes med uro.

Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

Som en blomst skyter han op og visner, han farer bort som skyggen og holder ikke stand.

Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

Endog over en sådan holder du dine øine åpne, og mig fører du frem for din domstol!

Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

Kunde det bare komme en ren av en uren! Ikke én!

Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

Når hans dager er fastsatt, hans måneders tall bestemt hos dig, når du har satt ham en grense som han ikke kan overskride,

Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

så vend ditt øie bort fra ham, så han kan ha ro så vidt at han kan glede sig som en dagarbeider ved sin dag!

Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

For treet er det håp; om det hugges, så spirer det igjen, og på nye skudd mangler det ikke;

Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

om dets rot eldes i jorden, og dets stubb dør ut i mulden,

Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

så setter det allikevel knopper ved eimen av vannet og skyter grener som et nyplantet tre.

Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

Men når en mann dør, så ligger han der, når et menneske opgir ånden, hvor er han da?

Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

Som vannet minker bort i en sjø, og som en elv efterhånden blir grunnere og tørker ut,

Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

så legger et menneske sig ned og reiser sig ikke igjen; så lenge himmelen er til, våkner de ikke - de vekkes ikke op av sin søvn.

Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

Å om du vilde gjemme mig i dødsriket og skjule mig der til din vrede var over - om du vilde sette mig et tidsmål og så komme mig i hu!

Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!

Når en mann dør, lever han da op igjen? Alle min krigstjenestes dager skulde jeg da vente, til min avløsning kom;

Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

du skulde da rope, og jeg skulde svare dig; efter dine henders verk skulde du lenges.

Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

Men nu teller du mine skritt og akter stadig på min synd.

Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

Forseglet i en pung ligger min brøde, og du syr til over min misgjerning.

Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

Men som et fjell faller og smuldres bort, og en klippe flyttes fra sitt sted,

Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

som vannet huler ut stener og flommen skyller bort mulden, således gjør du menneskets håp til intet;

Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

du overvelder ham for alltid, og han farer bort; du forvender hans åsyn og lar ham fare.

Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

Kommer hans barn til ære, da vet han det ikke, og blir de ringeaktet, da blir han det ikke var.

Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

Bare over ham selv kjenner hans legeme smerte, og bare over ham selv sørger hans sjel.

Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.