Job 14

L’uomo, nato di donna, vive pochi giorni, e sazio d’affanni.

انسان که از زن زاییده می‌شود، عمرش کوتاه و سراسر زحمت است.

Spunta come un fiore, poi è reciso; fugge come un’ombra, e non dura.

همچون گُل می‌شکفد و بزودی پژمرده می‌شود و مانند سایه‌ای زودگذر و ناپایدار است.

E sopra un essere così, tu tieni gli occhi aperti! e mi fai comparir teco in giudizio!

پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی این‌قدر سخت می‌گیری و از او بازخواست می‌‌کنی؟

Chi può trarre una cosa pura da una impura? Nessuno.

هیچ‌کس نمی‌تواند از یک چیز ناپاک چیزی پاک به دست آورد.

Giacché i suoi giorni son fissati, e il numero de’ suoi mesi dipende da te, e tu gli hai posto un termine ch’egli non può varcare,

طول عمر و شمارهٔ ماههای عمرش را تو از پیش تعیین نموده‌ای و کسی نمی‌تواند آن را تغییر بدهد.

storna da lui lo sguardo, sì ch’egli abbia un po’ di requie, e possa godere come un operaio la fine della sua giornata.

پس از خطای او چشم بپوش و او را به حال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه‌ای آسوده باشد.

Per l’albero, almeno c’è speranza; se è tagliato, rigermoglia e continua a metter rampolli.

برای یک درخت این امید هست که اگر قطع گردد، دوباره سبز شود و شاخه‌های تازهٔ دیگری بیاورد.

Quando la sua radice è invecchiata sotto terra, e il suo tronco muore nel suolo,

هرچند ریشه‌اش در زمین کهنه شود و تنه‌اش در خاک بپوسد،

a sentir l’acqua, rinverdisce e mette rami come una pianta nuova.

بازهم وقتی‌که آب به آن برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می‌زند و شکوفه می‌آورد.

Ma l’uomo muore e perde ogni forza; il mortale spira e… dov’è egli?

امّا انسان وقتی‌که مُرد فاسد می‌شود و از بین می‌رود و کجایند آنها؟

Le acque del lago se ne vanno, il fiume vien meno e si prosciuga;

مانند آب دریا که بخار می‌شود و رودخانه‌ای که خشک می‌گردد،

così l’uomo giace, e non risorge più; finché non vi sian più cieli, ei non si risveglierà né sarà più destato dal suo sonno.

انسان هم به خواب ابدی فرو می‌رود و تا نیست شدن آسمانها برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند.

Oh, volessi tu nascondermi nel soggiorno de’ morti, tenermi occulto finché l’ira tua sia passata, fissarmi un termine, e poi ricordarti di me!…

ای کاش مرا تا وقتی‌که غضبت فرو نشیند در زیر خاک پنهان می‌کردی؛ و باز مرا در یک زمان معیّن دوباره به یاد می‌آوردی.

Se l’uomo, dopo morto, potesse ritornare in vita, aspetterei tutti i giorni della mia fazione, finché giungesse l’ora del mio cambio;

وقتی انسان می‌میرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ امّا من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی‌ام پایان یابد و دوران شادکامی فرا رسد.

tu mi chiameresti e io risponderei, tu brameresti rivedere l’opera delle tue mani.

آن وقت تو مرا صدا می‌زنی و من جواب می‌دهم و تو از دیدن این مخلوقت خوشحال می‌شوی.

Ma ora tu conti i miei passi, tu osservi i miei peccati;

تو مراقب هر قدم من می‌باشی و گناهانم را در نظر نمی‌گیری.

le mie trasgressioni sono sigillate in un sacco, e alle mie iniquità, altre ne aggiungi.

مرا از گناه پاک می‌سازی و خطاهایم را می‌پوشانی.

La montagna frana e scompare, la rupe e divelta dal suo luogo,

زمانی می‌رسد که کوهها فرو می‌ریزند و از بین می‌روند. سنگها از جایشان کنده می‌شوند،

le acque rodono la pietra, le loro inondazioni trascinan via la terra: così tu distruggi la speranza dell’uomo.

آب، سنگها را می‌ساید و سیلابها خاک زمین را می‌شوید. به همین ترتیب تمام امیدهای انسان را نقش برآب می‌سازی.

Tu lo sopraffai una volta per sempre, ed egli se ne va; gli muti il sembiante, e lo mandi via.

تو بر او غالب می‌شوی، و او را به چنگ مرگ می‌فرستی و برای ابد از بین می‌بری.

Se i suoi figliuoli salgono in onore, egli lo ignora; se vengono in dispregio, ei non lo vede;

اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی‌شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی‌اطّلاع می‌ماند.

questo solo sente: che il suo corpo soffre, che l’anima sua è in lutto".

او فقط درد خود را احساس می‌کند و برای خود ماتم می‌گیرد.