Psalms 2

Miért dühösködnek a pogányok, és gondolnak hiábavalóságot a népek?
Waarom woeden de heidenen, en bedenken de volken ijdelheid?
A föld királyai felkerekednek és a fejedelmek együtt tanácskoznak az Úr ellen és az ő felkentje ellen:
De koningen der aarde stellen zich op, en de vorsten beraadslagen te zamen tegen den HEERE, en tegen Zijn Gezalfde, zeggende:
Szaggassuk le az ő bilincseiket, és dobjuk le magunkról köteleiket!
Laat ons hun banden verscheuren, en hun touwen van ons werpen.
Az egekben lakozó neveti, az Úr megcsúfolja őket.
Die in den hemel woont, zal lachen; de HEERE zal hen bespotten.
Majd szól nékik haragjában, és megrettenti őket gerjedelmében:
Dan zal Hij tot hen spreken in Zijn toorn, en in Zijn grimmigheid zal Hij hen verschrikken.
Én kentem ám fel az én királyomat a Sionon, az én szent hegyemen!
Ik toch heb Mijn Koning gezalfd over Sion, den berg Mijner heiligheid.
Törvényül hirdetem: Az Úr mondá nékem: Én fiam vagy te; én ma nemzettelek téged.
Ik zal van het besluit verhalen: de HEERE heeft tot Mij gezegd: Gij zijt Mijn Zoon, heden heb Ik U gegenereerd.
Kérjed tőlem és odaadom néked a pogányokat örökségül, és birtokodul a föld határait.
Eis van Mij, en Ik zal de heidenen geven tot Uw erfdeel, en de einden der aarde tot Uw bezitting.
Összetöröd őket vasvesszővel: széjjelzúzod őket, mint cserépedényt.
Gij zult hen verpletteren met een ijzeren scepter; Gij zult hen in stukken slaan als een pottenbakkersvat.
Azért, királyok, legyetek eszesek, és okuljatok földnek bírái!
Nu dan, gij koningen, handelt verstandiglijk; laat u tuchtigen, gij rechters der aarde!
Szolgáljátok az Urat félelemmel, és örüljetek reszketéssel.
Dient den HEERE met vreze, en verheugt u met beving.
Csókoljátok a Fiút, hogy meg ne haragudjék és el ne veszszetek az úton, mert hamar felgerjed az ő haragja. Boldogok mindazok, a kik ő benne bíznak!
Kust den Zoon, opdat Hij niet toorne, en gij op den weg vergaat, wanneer Zijn toorn maar een weinig zou ontbranden. Welgelukzalig zijn allen, die op Hem betrouwen.