Job 14

Az asszonytól született ember rövid életű és háborúságokkal bővelkedő.

De mens, van een vrouw geboren, is kort van dagen, en zat van onrust.

Mint a virág, kinyílik és elhervad, és eltünik, mint az árnyék és nem állandó.

Hij komt voort als een bloem, en wordt afgesneden; ook vlucht hij als een schaduw, en bestaat niet.

Még az ilyen ellen is felnyitod-é szemeidet, tennen magaddal törvénybe állítasz-é engem?

Nog doet Gij Uw ogen over zulk een open; en Gij betrekt mij in het gericht met U.

Ki adhat tisztát a tisztátalanból? Senki.

Wie zal een reine geven uit den onreine? Niet een.

Nincsenek-é meghatározva napjai? Az ő hónapjainak számát te tudod; határt vetettél néki, a melyet nem hághat át.

Dewijl zijn dagen bestemd zijn, het getal zijner maanden bij U is, en Gij zijn bepalingen gemaakt hebt, die hij niet overgaan zal;

Fordulj el azért tőle, hogy nyugodalma legyen, hogy legyen napjában annyi öröme, mint egy béresnek.

Wend U van hem af, dat hij rust hebbe, totdat hij als een dagloner aan zijn dag een welgevallen hebbe.

Mert a fának van reménysége; ha levágják, ismét kihajt, és az ő hajtásai el nem fogynak.

Want voor een boom, als hij afgehouwen wordt, is er verwachting, dat hij zich nog zal veranderen, en zijn scheut niet zal ophouden.

Még ha megaggodik is a földben a gyökere, és ha elhal is a porban törzsöke:

Indien zijn wortel in de aarde veroudert, en zijn stam in het stof versterft;

A víznek illatától kifakad, ágakat hajt, mint a csemete.

Hij zal van den reuk der wateren weder uitspruiten, en zal een tak maken, gelijk een plant.

De ha a férfi meghal és elterül; ha az ember kimúlik, hol van ő?

Maar een man sterft, als hij verzwakt is, en de mens geeft den geest, waar is hij dan?

Mint a víz kiapad a tóból, a patak elapad, kiszárad:

De wateren verlopen uit een meer, en een rivier droogt uit en verdort;

Úgy fekszik le az ember és nem kél fel; az egek elmúlásáig sem ébrednek, nem költetnek föl az ő álmukból.

Alzo ligt de mens neder, en staat niet op; totdat de hemelen niet meer zijn, zullen zij niet opwaken, noch uit hun slaap opgewekt worden.

Vajha engem a holtak országában tartanál; rejtegetnél engemet addig, a míg elmúlik a te haragod; határt vetnél nékem, azután megemlékeznél rólam!

Och, of Gij mij in het graf verstaakt, mij verborgt, totdat Uw toorn zich afkeerde; dat Gij mij een bepaling steldet, en mijner gedachtig waart!

Ha meghal az ember, vajjon feltámad-é? *Akkor* az én hadakozásom minden idejében reménylenék, míglen elkövetkeznék az én elváltozásom.

Als een man gestorven is, zal hij weder leven? Ik zou al de dagen mijns strijds hopen, totdat mijn verandering komen zou.

Szólítanál és én felelnék néked, kivánkoznál a te kezednek alkotása után.

Dat Gij zoudt roepen, en ik U zou antwoorden, dat Gij tot het werk Uwer handen zoudt begerig zijn.

De most számlálgatod az én lépéseimet, és nem nézed el az én vétkeimet!

Maar nu telt Gij mijn treden; Gij bewaart mij niet om mijner zonden wil.

Gonoszságom egy csomóba van lepecsételve, és hozzáadod bűneimhez.

Mijn overtreding is in een bundeltje verzegeld, en Gij pakt mijn ongerechtigheid opeen.

Még a hegy is szétomlik, ha eldől; a szikla is elmozdul helyéről;

En voorwaar, een berg vallende vergaat, en een rots wordt versteld uit haar plaats;

A köveket lekoptatja a víz, a földet elsodorja annak árja: az ember reménységét is úgy teszed semmivé.

De wateren vermalen de stenen, het stof der aarde overstelpt het gewas, dat van zelf daaruit voortkomt; alzo verderft Gij de verwachting des mensen.

Hatalmaskodol rajta szüntelen és ő elmegy; megváltoztatván az arczát, úgy bocsátod el őt.

Gij overweldigt hem in eeuwigheid, en hij gaat heen; veranderende zijn gelaat, zo zendt Gij hem weg.

Ha tisztesség éri is fiait, nem tudja; ha megszégyenülnek, nem törődik velök.

Zijn kinderen komen tot eer, en hij weet het niet; of zij worden klein, en hij let niet op hen.

Csak őmagáért fáj még a teste, és a lelke is őmagáért kesereg.

Maar zijn vlees, nog aan hem zijnde, heeft smart; en zijn ziel, in hem zijnde, heeft rouw.