Job 14

Nou menm moun, se nan vant fanm nou soti. Lavi nou kout, men li pa manke traka!

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

Nou parèt tankou yon flè. Epi lamenm nou fennen. Nou disparèt tankou yon nwaj k'ap pase.

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

Epi, Bondye, se sa w'ap louvri je ou gade. Se sa w'ap fè kanpe devan ou pou jije l'?

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

Ki moun ki ka fè dlo pwòp soti nan yon sous sal? Pesonn moun.

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

Tan chak moun gen pou l' viv la fikse deja depi lontan. Kantite mwa li gen pou l' viv la, se nan men ou sa rete. Anyen pa ka chanje.

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

Tanpri, wete je ou sou mwen. Kite m' pran yon ti souf. Tankou moun ki fin pase yon jounen ap travay di, kite m' pran yon ti kanpo.

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

Toujou gen yon ti espwa pou yon pyebwa. Yo te mèt koupe l', l'ap toujou pouse ankò, li p'ap mouri.

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

Rasin li yo te mèt fin vye nan tè a, bout chouk la te mèt fin chèch,

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

depi li jwenn dlo, l'ap boujonnen, l'ap pouse kreyòl.

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

Men moun, depi yo mouri, yo tounen kadav. Lè yo kase kòd, ou pa wè kote yo fè.

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

Letan ka cheche, larivyè ka sispann koule.

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

Men, kote yon moun mouri kouche a, pa gen leve pou li ankò. Poul va fè dan anvan y'a leve vivan ankò, anvan y'a leve soti nan dòmi yo a.

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

Si sèlman ou ta vle kache m' nan peyi kote mò yo ye a? Si ou te ka kite m' la jouk kòlè ou la fin pase? Apre sa, ou ta fikse yon dat pou chonje m' ankò.

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

Men, sa m'ap di la a? Eske moun mouri ka leve? Sa pa fè anyen. Mwen ta tann move tan sa a fin pase, jouk sa ta bon pou mwen ankò.

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

Lè sa a, ou ta rele m', mwen ta reponn ou. Ou ta kontan wè sa ou te fè ak men ou lan.

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

Lè sa a, ou ta gade jan m'ap mache a, men, ou pa ta chonje sa m' te konn fè ki mal.

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

Ou ta padonnen m' peche m' yo, ou ta mare yo tout fè yon pakèt voye jete.

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

Rive yon lè se pou mòn yo anfale, se pou wòch yo woule desann.

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

Rive yon lè dlo ap fin manje wòch yo, lapli ap fin bwote tout tè a desann. Konsa tou, rive yon lè ou wete tout espwa nan kè moun.

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

Ou kraze yo nèt anba men ou, epi yo mouri. Ou fè moun pa ka rekonèt yo, epi ou voye yo ale.

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

Moun fè lwanj pitit mò yo, men mò yo menm yo pa konn anyen. Moun pase yo nan betiz, men yo menm, sa pa di yo anyen.

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

Yon sèl soufrans yo santi se sa k'ap manje yo nan tout kò yo a. Se pou tèt pa yo ase y'ap plenyen!

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”