Job 11

Kaj ekparolis Cofar, la Naamano, kaj diris:

Så tog Na'amatiten Zofar til Orde og sagde:

Ĉu kontraŭ multe da vortoj oni ne povas doni respondon? Kaj ĉu tiu, kiu multe parolas, estas prava?

"Skal en Ordgyder ej have Svar, skal en Mundheld vel have Ret?

Ĉu via senenhava parolado devas silentigi la homojn, Por ke vi mokinsultu kaj neniu vin hontigu?

Skal Mænd vel tie til din Skvalder, skal du spotte og ikke få Skam?

Vi diras: Mia opinio estas ĝusta, Kaj mi estas pura antaŭ Viaj okuloj.

Du siger: "Min Færd er lydeløs, og jeg er ren i hans Øjne!"

Sed ho, se Dio ekparolus, Kaj malfermus antaŭ vi Siajn lipojn,

Men vilde dog Gud kun tale, oplade sine Læber imod dig,

Kaj malkaŝus antaŭ vi la sekretojn de la saĝo, Kiu havas multoblan forton! Sciu, ke ne ĉiujn viajn pekojn Dio rememoras.

kundgøre dig Visdommens Løndom, thi underfuld er den i Væsen; da vilde du vide, at Gud har glemt dig en Del af din Skyld!

Ĉu vi povas eltrovi la esencon de Dio? Ĉu vi povas plene kompreni la perfektecon de la Plejpotenculo?

Har du loddet Bunden i Gud og nået den Almægtiges Grænse?

Tio estas pli alta ol la ĉielo; Kion vi povas fari? Tio estas pli profunda ol Ŝeol; Kion vi povas ekscii?

Højere er den end Himlen hvad kan du? Dybere end Dødsriget - hvad ved du?

Pli longa ol la tero estas ĝia mezuro, Kaj pli larĝa ol la maro.

Den overgår Jorden i Vidde, er mere vidtstrakt end Havet.

Se Li preteriros, kaj fermos, kaj faros juĝon, Tiam kiu repuŝos Lin?

Farer han frem og fængsler, stævner til Doms, hvem hindrer ham?

Ĉar Li konas la homojn malvirtajn; Li vidas la malbonagojn, kiujn oni ne rimarkas.

Han kender jo Løgnens Mænd, Uret ser han og agter derpå,

Eĉ vanta homo devas kompreni, Eĉ homo, kiu naskiĝis sovaĝulo.

så tomhjernet Mand får Vid, og Vildæsel fødes til Menneske.

Se vi aranĝas vian koron Kaj etendas al Li viajn manojn;

Hvis du får Skik på dit Hjerte og breder dine Hænder imod ham,

Se vi forigas la malvirton, kiu estas en via mano, Kaj vi ne permesos al malbonaĵoj resti en via tendo:

hvis Uret er fjern fra din Hånd, og Brøde ej bor i dit Telt,

Tiam vi povos levi vian vizaĝon sen difekto; Vi estos firma kaj ne timos.

ja, da kan du lydefri løfte dit Åsyn og uden at frygte stå fast,

Tiam vi forgesos mizeron; Vi rememoros ĝin kiel forfluintan akvon.

ja, da skal du glemme din Kvide, mindes den kun som Vand, der flød bort;

Kaj via vivo leviĝos pli hele ol la tagmezo, La mallumo fariĝos kiel mateno.

dit Liv skal overstråle Middagssolen, Mørket vorde som lyse Morgen.

Kaj vi estos trankvila, ĉar ekzistas espero; Vi rigardos ĉirkaŭen, kaj iros dormi en sendanĝereco.

Tryg skal du være, fordi du har Håb; du ser dig om og går trygt til Hvile,

Vi kuŝos, kaj neniu vin timigos; Kaj multaj serĉos vian favoron.

du ligger uden at skræmmes op. Til din Yndest vil mange bejle.

Sed la okuloj de malpiuloj konsumiĝos, Pereos por ili la rifuĝo, Kaj ilia espero elspiros sian vivon.

Men de gudløses Øjne vansmægter; ude er det med deres Tilflugt, deres Håb er blot at udånde Sjælen!