Psalms 81

Til sangmesteren, efter Gittit; av Asaf.

Sevincinizi dile getirin gücümüz olan Tanrı’ya, Sevinç çığlıkları atın Yakup’un Tanrısı’na!

Juble for Gud, vår styrke, rop med glede for Jakobs Gud!

Çalgıya başlayın, tef çalın, Tatlı sesli lir ve çenk çınlatın.

Stem i sang og la pauken lyde, den liflige citar tillikemed harpen!

[] Yeni Ay’da, dolunayda, Boru çalın bayram günümüzde.

Støt i basun i måneden, ved fullmånen, på vår høitids dag!

Çünkü bu İsrail için bir kuraldır, Yakup’un Tanrısı’nın ilkesidir.

For det er en lov for Israel, en rett for Jakobs Gud.

Tanrı Mısır’a karşı yürüdüğünde, Yusuf soyuna koydu bu koşulu. Orada tanımadığım bir ses işittim:

Han satte det til et vidnesbyrd i Josef da han drog ut gjennem Egyptens land. - Jeg hørte en røst som jeg ikke kjente:

“Sırtındaki yükü kaldırdım, Ellerin küfeden kurtuldu” diyordu,

Jeg fridde hans skulder fra byrden, hans hender slapp fri fra bærekurven.

[] “Sıkıntıya düşünce seslendin, seni kurtardım, Gök gürlemesinin ardından sana yanıt verdim, Meriva sularında seni sınadım. Sela

I nøden ropte du, og jeg fridde dig ut; jeg svarte dig, skjult i tordenskyen, jeg prøvde dig ved Meriba-vannene. Sela.

“Dinle, ey halkım, seni uyarıyorum; Ey İsrail, keşke beni dinlesen!

Hør, mitt folk, og jeg vil vidne for dig! Israel, o, at du vilde høre mig:

[] Aranızda yabancı ilah olmasın, Başka bir ilaha tapmayın!

Det skal ikke være nogen fremmed gud hos dig, og du skal ikke tilbede utlendingens gud.

Seni Mısır’dan çıkaran Tanrın RAB benim. Ağzını iyice aç, doldurayım!

Jeg er Herren din Gud, som førte dig op av Egyptens land; lukk din munn vidt op, at jeg kan fylle den!

“Ama halkım sesimi dinlemedi, İsrail bana boyun eğmek istemedi.

Men mitt folk hørte ikke min røst, og Israel vilde ikke lyde mig.

Ben de onları inatçı yürekleriyle baş başa bıraktım, Bildikleri gibi yaşasınlar diye.

Så lot jeg dem fare i sitt hjertes hårdhet, forat de skulde vandre i sine egne onde råd.

Keşke halkım beni dinleseydi, İsrail yollarımda yürüseydi!

O, at mitt folk vilde høre mig, og at Israel vilde vandre på mine veier!

Düşmanlarını hemen yere serer, Hasımlarına el kaldırırdım!

Om en liten stund vilde jeg da ydmyke deres fiender og vende min hånd imot deres motstandere.

Benden nefret edenler bana boyun eğerdi, Bu böyle sonsuza dek sürerdi.

De som hater Herren, skulde smigre for dem, og deres tid skulde vare evindelig. Og han skulde fø dem med den beste hvete, og jeg skulde mette dig med honning fra klippen.

Oysa sizleri en iyi buğdayla besler, Kayadan akan balla doyururdum.”