Job 14

L'homme né de la femme! Sa vie est courte, sans cesse agitée.

Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

Il naît, il est coupé comme une fleur; Il fuit et disparaît comme une ombre.

Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.

Et c'est sur lui que tu as l'oeil ouvert! Et tu me fais aller en justice avec toi!

Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.

Comment d'un être souillé sortira-t-il un homme pur? Il n'en peut sortir aucun.

Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;

Si ses jours sont fixés, si tu as compté ses mois, Si tu en as marqué le terme qu'il ne saurait franchir,

Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.

Détourne de lui les regards, et donne-lui du relâche, Pour qu'il ait au moins la joie du mercenaire à la fin de sa journée.

Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego.

Un arbre a de l'espérance: Quand on le coupe, il repousse, Il produit encore des rejetons;

Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.

Quand sa racine a vieilli dans la terre, Quand son tronc meurt dans la poussière,

Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego:

Il reverdit à l'approche de l'eau, Il pousse des branches comme une jeune plante.

Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.

Mais l'homme meurt, et il perd sa force; L'homme expire, et où est-il?

Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?

Les eaux des lacs s'évanouissent, Les fleuves tarissent et se dessèchent;

Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.

Ainsi l'homme se couche et ne se relèvera plus, Il ne se réveillera pas tant que les cieux subsisteront, Il ne sortira pas de son sommeil.

Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.

Oh! si tu voulais me cacher dans le séjour des morts, M'y tenir à couvert jusqu'à ce que ta colère fût passée, Et me fixer un terme auquel tu te souviendras de moi!

Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię!

Si l'homme une fois mort pouvait revivre, J'aurais de l'espoir tout le temps de mes souffrances, Jusqu'à ce que mon état vînt à changer.

Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.

Tu appellerais alors, et je te répondrais, Tu languirais après l'ouvrage de tes mains.

Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.

Mais aujourd'hui tu comptes mes pas, Tu as l'oeil sur mes péchés;

Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.

Mes transgressions sont scellées en un faisceau, Et tu imagines des iniquités à ma charge.

Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.

La montagne s'écroule et périt, Le rocher disparaît de sa place,

Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.

La pierre est broyée par les eaux, Et la terre emportée par leur courant; Ainsi tu détruis l'espérance de l'homme.

Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.

Tu es sans cesse à l'assaillir, et il s'en va; Tu le défigures, puis tu le renvoies.

Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.

Que ses fils soient honorés, il n'en sait rien; Qu'ils soient dans l'abaissement, il l'ignore.

Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.

C'est pour lui seul qu'il éprouve de la douleur en son corps, C'est pour lui seul qu'il ressent de la tristesse en son âme.

Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.