Job 14

L'homme né de la femme! Sa vie est courte, sans cesse agitée.

انسان که از زن زاییده می‌شود، عمرش کوتاه و سراسر زحمت است.

Il naît, il est coupé comme une fleur; Il fuit et disparaît comme une ombre.

همچون گُل می‌شکفد و بزودی پژمرده می‌شود و مانند سایه‌ای زودگذر و ناپایدار است.

Et c'est sur lui que tu as l'oeil ouvert! Et tu me fais aller en justice avec toi!

پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی این‌قدر سخت می‌گیری و از او بازخواست می‌‌کنی؟

Comment d'un être souillé sortira-t-il un homme pur? Il n'en peut sortir aucun.

هیچ‌کس نمی‌تواند از یک چیز ناپاک چیزی پاک به دست آورد.

Si ses jours sont fixés, si tu as compté ses mois, Si tu en as marqué le terme qu'il ne saurait franchir,

طول عمر و شمارهٔ ماههای عمرش را تو از پیش تعیین نموده‌ای و کسی نمی‌تواند آن را تغییر بدهد.

Détourne de lui les regards, et donne-lui du relâche, Pour qu'il ait au moins la joie du mercenaire à la fin de sa journée.

پس از خطای او چشم بپوش و او را به حال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه‌ای آسوده باشد.

Un arbre a de l'espérance: Quand on le coupe, il repousse, Il produit encore des rejetons;

برای یک درخت این امید هست که اگر قطع گردد، دوباره سبز شود و شاخه‌های تازهٔ دیگری بیاورد.

Quand sa racine a vieilli dans la terre, Quand son tronc meurt dans la poussière,

هرچند ریشه‌اش در زمین کهنه شود و تنه‌اش در خاک بپوسد،

Il reverdit à l'approche de l'eau, Il pousse des branches comme une jeune plante.

بازهم وقتی‌که آب به آن برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می‌زند و شکوفه می‌آورد.

Mais l'homme meurt, et il perd sa force; L'homme expire, et où est-il?

امّا انسان وقتی‌که مُرد فاسد می‌شود و از بین می‌رود و کجایند آنها؟

Les eaux des lacs s'évanouissent, Les fleuves tarissent et se dessèchent;

مانند آب دریا که بخار می‌شود و رودخانه‌ای که خشک می‌گردد،

Ainsi l'homme se couche et ne se relèvera plus, Il ne se réveillera pas tant que les cieux subsisteront, Il ne sortira pas de son sommeil.

انسان هم به خواب ابدی فرو می‌رود و تا نیست شدن آسمانها برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند.

Oh! si tu voulais me cacher dans le séjour des morts, M'y tenir à couvert jusqu'à ce que ta colère fût passée, Et me fixer un terme auquel tu te souviendras de moi!

ای کاش مرا تا وقتی‌که غضبت فرو نشیند در زیر خاک پنهان می‌کردی؛ و باز مرا در یک زمان معیّن دوباره به یاد می‌آوردی.

Si l'homme une fois mort pouvait revivre, J'aurais de l'espoir tout le temps de mes souffrances, Jusqu'à ce que mon état vînt à changer.

وقتی انسان می‌میرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ امّا من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی‌ام پایان یابد و دوران شادکامی فرا رسد.

Tu appellerais alors, et je te répondrais, Tu languirais après l'ouvrage de tes mains.

آن وقت تو مرا صدا می‌زنی و من جواب می‌دهم و تو از دیدن این مخلوقت خوشحال می‌شوی.

Mais aujourd'hui tu comptes mes pas, Tu as l'oeil sur mes péchés;

تو مراقب هر قدم من می‌باشی و گناهانم را در نظر نمی‌گیری.

Mes transgressions sont scellées en un faisceau, Et tu imagines des iniquités à ma charge.

مرا از گناه پاک می‌سازی و خطاهایم را می‌پوشانی.

La montagne s'écroule et périt, Le rocher disparaît de sa place,

زمانی می‌رسد که کوهها فرو می‌ریزند و از بین می‌روند. سنگها از جایشان کنده می‌شوند،

La pierre est broyée par les eaux, Et la terre emportée par leur courant; Ainsi tu détruis l'espérance de l'homme.

آب، سنگها را می‌ساید و سیلابها خاک زمین را می‌شوید. به همین ترتیب تمام امیدهای انسان را نقش برآب می‌سازی.

Tu es sans cesse à l'assaillir, et il s'en va; Tu le défigures, puis tu le renvoies.

تو بر او غالب می‌شوی، و او را به چنگ مرگ می‌فرستی و برای ابد از بین می‌بری.

Que ses fils soient honorés, il n'en sait rien; Qu'ils soient dans l'abaissement, il l'ignore.

اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی‌شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی‌اطّلاع می‌ماند.

C'est pour lui seul qu'il éprouve de la douleur en son corps, C'est pour lui seul qu'il ressent de la tristesse en son âme.

او فقط درد خود را احساس می‌کند و برای خود ماتم می‌گیرد.