Job 14

Mennesket, født af en Kvinde, hans Liv er stakket, han mættes af Uro;

Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

han spirer som Blomsten og visner, flyr som Skyggen, står ikke fast.

Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

Og på ham vil du rette dit Øje, ham vil du stævne for Retten!

Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

Ja, kunde der komme en ren af en uren! Nej, end ikke een!

Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

Når hans Dages Tal er fastsat, hans Måneder talt hos dig, og du har sat ham en uoverskridelig Grænse,

Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

tag så dit Øje fra ham, lad ham i Fred, at han kan nyde sin Dag som en Daglejer!

Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

Thi for et Træ er der Håb: Fældes det, skyder det atter, det fattes ej nye Skud;

Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

ældes end Roden i Jorden, dør end Stubben i Mulde:

Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

lugter det Vand, får det nye Skud, skyder Grene som nyplantet Træ;

Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

men dør en Mand, er det ude med ham, udånder Mennesket, hvor er han da?

Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

Som Vand løber ud af Søen og Floden svinder og tørres,

Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

så lægger Manden sig, rejser sig ikke, vågner ikke, før Himlen forgår, aldrig vækkes han af sin Søvn.

Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

Tag dog og gem mig i Dødens Rige, skjul mig, indtil din Vrede er ovre, sæt mig en Frist og kom mig i Hu!

Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!

Om Manden dog døde for atter at leve! Da vented jeg rolig al Stridens Tid, indtil min Afløsning kom;

Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

du skulde kalde - og jeg skulde svare længes imod dine Hænders Værk!

Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

Derimod tæller du nu mine Skridt, du tilgiver ikke min Synd,

Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

forseglet ligger min Brøde i Posen, og over min Skyld har du lukket til.

Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

Nej, ligesom Bjerget skrider og falder, som Klippen rokkes fra Grunden,

Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

som Vandet udhuler Sten og Plaskregn bortskyller Jord, så har du udslukt Menneskets Håb.

Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

For evigt slår du ham ned, han går bort, skamskænder hans Ansigt og lader ham fare.

Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

Hans Sønner hædres, han ved det ikke, de synker i Ringhed, han mærker det ikke;

Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

ikkun hans eget Kød volder Smerte, ikkun hans egen Sjæl volder Sorg.

Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.