Song of Solomon 2

من گل نرگس شارون و سوسن دشتها هستم. محبوب

Jeg er Sarons Rose, Dalenes Lilje

محبوبهٔ من در بین دختران، مانند سوسنی است در میان خارها. محبوبه

Som en Lilje midt iblandt Torne er min Veninde blandt Piger.

محبوب من در میان جوانان، همچون درخت سیبی است در بین درختان جنگل. خوش و سرمست در زیر سایه‌اش می‌نشینم و میوه‌اش در دهانم شیرین و گواراست.

Som et Æbletræ blandt Skovens Træer er min Ven blandt unge Mænd. I hans Skygge har jeg Lyst til at sidde, hans Frugt er sød for min Gane.

او مرا به تالار ضیافت خود آورد و پرچم محبّتش را بالای سرم برافراشت.

Til en Vinhal bragte han mig, hvor Mærket over mig er Kærlighed.

مرا با کشمش نیرو ببخشید و جانم را با سیب تازه کنید! زیرا من بیمار عشق او هستم.

Styrk mig med Rosinkager, kvæg mig med Æbler, thi jeg er syg af Kærlighed.

دست چپ او زیر سرم است و با دست راست خود مرا در آغوش می‌کشد.

Hans venstre er under mit Hoved, hans højre tager mig i Favn.

ای دختران اورشلیم، شما را به غزالها و آهوان صحرا قسم می‌دهم که عشق ما را برهم مزنید! محبوبه

Jeg besværger eder, Jerusalems Døtre, ved Gazeller og Markens Hjorte: Gør ikke Kærligheden Uro, væk den ikke, før den ønsker det selv!

من صدای محبوبم را می‌شنوم که جست‌و‌خیز‌کنان از روی کوهها و تپّه‌ها به سوی من می‌آید.

Hør! Der er min Ven! Ja se, der kommer han i Løb over Bjergene, i Spring over Højene.

محبوب من همچون غزال و بچّه آهوست. او در پشت دیوار ایستاده و از پنجره نگاه می‌کند.

Min Ven er som en Gazel, han er som den unge Hjort. Se, nu står han alt bag vor Mur. Han ser gennem Vinduet, kigger gennem Gitteret.

محبوبم به من می‌گوید: محبوب «ای دلبر من، ای زیبای من، برخیز و بیا.

Min Ven stemmer i og siger så til mig: Stå op, min Veninde, du fagre, kom!

زیرا زمستان گذشته است و موسم باران به پایان رسیده است.

Thi nu er Vinteren omme, Regntiden svandt, for hen,

گُلها از زمین روییده‌اند و زمان نغمه‌سرایی رسیده است. آواز فاخته در مزرعهٔ ما گوشها را نوازش می‌دهد.

Blomster ses i Landet, Sangens Tid er kommet, Turtelduens Kurren høres i vort Land;

درختان انجیر میوه به بار آورده، و رایحهٔ شکوفه‌های تاکها، هوا را عطرآگین ساخته است. ای عزیز من، ای زیبای من، برخیز و با من بیا!»

Figentræets Småfrugter svulmer, Vinstokken blomstrer, udspreder Duft. Stå op, min Veninde, du fagre, kom,

ای کبوتر من که در شکاف صخره‌ها و در پشت سنگها پنهان شده‌ای، بگذار که روی تو را ببینم و صدایت را بشنوم، زیرا صدایت سحرانگیز و روی تو قشنگ است.

min Due i Fjeldets Kløfter, i Bjergvæggens Skjul! Lad mig skue din Skikkelse, høre din Røst, thi sød er din Røst og din Skikkelse yndig.

روباه‌ها را بگیرید، روباه‌های کوچک را بگیرید که تاکستانها را خراب می‌کنند، زیرا تاکستانهای ما شکوفه کرده‌اند. محبوبه

Fang os de Ræve, de Ræve små,som hærger Vinen, vor blomstrende Vin!

محبوب من از آن من است و من از آن او. او گلّه خود را در بین سوسن‌ها می‌چراند.

Min Ven er min, og jeg er hans,som vogter blandt Liljer;

ای محبوب من، پیش از آنکه نسیم سحرگاهی بوزد و سایه‌ها بگریزند، پیش من بیا. مانند غزال و بچّه آهو بر کوههای «باتر» به سوی من بیا.

til Dagen svales og Skyggerne længes, kom hid, min Ven, og vær som Gazellen, som den unge Hjort på duftende Bjerge!