Psalms 90

90:1

(En Bøn af den Guds Mand Moses.) Herre, du var vor Bolig slægt efter slægt.

Προσευχη του Μωυσεως, του ανθρωπου του Θεου. Κυριε, συ εγεινες εις ημας καταφυγη εις γενεαν και γενεαν.

90:2

Førend Bjergene fødtes og Jord og Jorderig blev til, fra Evighed til Evighed er du, o Gud!

Πριν γεννηθωσι τα ορη, και πλασης την γην και την οικουμενην, και απο του αιωνος εως του αιωνος, συ εισαι ο Θεος.

90:3

Mennesket gør du til Støv igen, du siger: "Vend tilbage, I Menneskebørn!"

Επαναφερεις τον ανθρωπον εις τον χουν και λεγεις, Επιστρεψατε, υιοι των ανθρωπων.

90:4

Thi tusind År er i dine Øjne som Dagen i Går, der svandt, som en Nattevagt.

Διοτι χιλια ετη ενωπιον σου ειναι ως ημερα η χθες, ητις παρηλθε, και ως φυλακη νυκτος.

90:5

Du skyller dem bort, de bliver som en Søvn. Ved Morgen er de som Græsset, der gror;

Κατακλυζεις αυτους ειναι ως ονειρον της αυγης, ως χορτος οστις παρερχεται

90:6

ved Morgen gror det og blomstrer, ved Aften er det vissent og tørt.

το πρωι ανθει και παρακμαζει το εσπερας κοπτεται και ξηραινεται.

90:7

Thi ved din Vrede svinder vi hen, og ved din Harme forfærdes vi.

Διοτι εκλειπομεν εν τη οργη σου και εν τω θυμω σου ταραττομεθα.

90:8

Vor Skyld har du stillet dig for Øje, vor skjulte Brøst for dit Åsyns Lys.

Εθεσας τας ανομιας ημων ενωπιον σου, τα κρυφια ημων εις το φως του προσωπου σου.

90:9

Thi alle vore Dage glider hen i din Vrede, vore År svinder hen som et Suk.

Επειδη πασαι αι ημεραι ημων παρερχονται εν τη οργη σου διατρεχομεν τα ετη ημων ως διανοημα.