II Corinthians 2

Απεφασισα δε τουτο κατ εμαυτον, το να μη ελθω παλιν προς εσας με λυπην.

But I determined this with myself, that I would not come again to you in heaviness.

Διοτι εαν εγω σας λυπω, και τις ειναι ο ευφραινων εμε ειμη ο λυπουμενος υπ εμου;

For if I make you sorry, who is he then that maketh me glad, but the same which is made sorry by me?

Και εγραψα προς εσας τουτο αυτο, ωστε οταν ελθω να μη εχω λυπην απ εκεινων, αφ ων επρεπε να εχω χαραν, εχων πεποιθησιν εις παντας υμας οτι η χαρα μου ειναι παντων υμων.

And I wrote this same unto you, lest, when I came, I should have sorrow from them of whom I ought to rejoice; having confidence in you all, that my joy is the joy of you all.

Διοτι εκ πολλης θλιψεως και στενοχωριας καρδιας εγραψα προς εσας μετα πολλων δακρυων, ουχι δια να λυπηθητε, αλλα δια να γνωρισητε την αγαπην, ην εχω περισσοτερως εις εσας.

For out of much affliction and anguish of heart I wrote unto you with many tears; not that ye should be grieved, but that ye might know the love which I have more abundantly unto you.

Αλλ εαν τις ελυπησε, δεν ελυπησεν εμε, ειμη κατα μερος, δια να μη επιβαρυνω παντας υμας.

But if any have caused grief, he hath not grieved me, but in part: that I may not overcharge you all.

Αρκετον ειναι εις τον τοιουτον αυτη η επιπληξις η υπο των πλειοτερων

Sufficient to such a man is this punishment, which was inflicted of many.

ωστε το εναντιον πρεπει μαλλον να συγχωρησητε αυτον, και να παρηγορησητε, δια να μη καταποθη ο τοιουτος υπο της υπερβαλλουσης λυπης.

So that contrariwise ye ought rather to forgive him, and comfort him, lest perhaps such a one should be swallowed up with overmuch sorrow.

Δια τουτο σας παρακαλω να βεβαιωσητε προς αυτον την αγαπην σας.

Wherefore I beseech you that ye would confirm your love toward him.

Επειδη δια τουτο και εγραψα, δια να γνωρισω την δοκιμασιαν σας, αν ησθε κατα παντα υπηκοοι

For to this end also did I write, that I might know the proof of you, whether ye be obedient in all things.

εις οντινα δε συγχωρειτε τι, συγχωρω και εγω διοτι εαν εγω συνεχωρησα τι, εις οντινα συνεχωρησα, δια σας εκαμον τουτο ενωπιον του Χριστου,

To whom ye forgive any thing, I forgive also: for if I forgave any thing, to whom I forgave it, for your sakes forgave I it in the person of Christ;

δια να μη υπερισχυση καθ ημων ο Σατανας διοτι δεν αγνοουμεν τα διανοηματα αυτου.

Lest Satan should get an advantage of us: for we are not ignorant of his devices.

Οτε δε ηλθον εις την Τρωαδα δια να κηρυξω το ευαγγελιον του Χριστου, και ηνοιχθη εις εμε θυρα εν Κυριω,

Furthermore, when I came to Troas to preach Christ's gospel, and a door was opened unto me of the Lord,

δεν ελαβον ανεσιν εις το πνευμα μου, διοτι δεν ευρον Τιτον τον αδελφον μου, αλλ αποχαιρετησας αυτους εξηλθον εις Μακεδονιαν.

I had no rest in my spirit, because I found not Titus my brother: but taking my leave of them, I went from thence into Macedonia.

Πλην χαρις εις τον Θεον, οστις παντοτε καμνει ημας να βριαμβευωμεν δια του Χριστου και φανερονει εν παντι τοπω δι ημων την οσμην της γνωσεως αυτου

Now thanks be unto God, which always causeth us to triumph in Christ, and maketh manifest the savour of his knowledge by us in every place.

διοτι του Χριστου ευωδια ειμεθα προς τον Θεον εις τους σωζομενους και εις τους απολλυμενους

For we are unto God a sweet savour of Christ, in them that are saved, and in them that perish:

εις τουτους μεν οσμη θανατου δια θανατον, εις εκεινους δε οσμη ζωης δια ζωην. Και προς ταυτα τις ειναι ικανος;

To the one we are the savour of death unto death; and to the other the savour of life unto life. And who is sufficient for these things?

Διοτι ημεις καθως οι πολλοι δεν καπηλευομεν τον λογον του Θεου, αλλ ως απο ειλικρινειας, αλλ ως απο Θεου κατενωπιον του Θεου λαλουμεν εν Χριστω.

For we are not as many, which corrupt the word of God: but as of sincerity, but as of God, in the sight of God speak we in Christ.