Ecclesiastes 1

Bunlar Yeruşalim’de krallık yapan Davut oğlu Vaiz’in sözleridir:

Ord af Prædikeren, Davids Søn, Konge i Jerusalem.

“Her şey boş, bomboş, bomboş!” diyor Vaiz.

Endeløs Tomhed, sagde Prædikeren, endeløs Tomhed, alt er Tomhed!

Ne kazancı var insanın Güneşin altında harcadığı onca emekten?

Hvad Vinding har Mennesket af al den Flid, han gør sig under Solen?

Kuşaklar gelir, kuşaklar geçer, Ama dünya sonsuza dek kalır.

Slægt går, og Slægt kommer, men Jorden står til evig Tid.

Güneş doğar, güneş batar, Hep doğduğu yere koşar.

Sol står op, og Sol går ned og haster igen til sin Opgangs Sted.

Rüzgar güneye gider, kuzeye döner, Döne döne eserek Hep aynı yolu izler.

Vinden går mod Syd og drejer mod Nord, den drejer atter og atter og vender tilbage til samme Kredsløb.

Bütün ırmaklar denize akar, Yine de deniz dolmaz. Irmaklar hep çıktıkları yere döner.

Alle Bække løber i Havet, men Havet bliver ikke fuldt; det Sted, til hvilket Bækkene løber, did bliver de ved at løbe.

Her şey yorucu, Sözcüklerle anlatılamayacak kadar. Göz görmekle doymuyor, Kulak işitmekle dolmuyor.

Alting slider sig træt; Mand hører ikke op med at tale, Øjet bliver ikke mæt af at se, Øret ej fuldt af at høre.

Önce ne olduysa, yine olacak. Önce ne yapıldıysa, yine yapılacak. Güneşin altında yeni bir şey yok.

Det, der kommer, er det, der var, det, der sker, er det, der skete; der er slet intet nyt under Solen.

Var mı kimsenin, “Bak bu yeni!” diyebileceği bir şey? Her şey çoktan, bizden yıllar önce de vardı.

Kommer der noget, om hvilket man siger: "Se, her er da noget nyt!"det har dog for længst været til i Tiderne forud for os

Geçmiş kuşaklar anımsanmıyor, Gelecek kuşaklar da kendilerinden sonra gelenlerce anımsanmayacak.

Ej mindes de svundne Slægter, og de ny, som kommer engang, skal ej heller mindes af dem, som kommer senere hen.

Ben Vaiz, Yeruşalim’de İsrail kralıyken

Jeg, Prædikeren, var Konge over Israel i Jerusalem.

kendimi göklerin altında yapılan her şeyi bilgece araştırıp incelemeye adadım. Tanrı’nın uğraşsınlar diye insanlara verdiği çetin bir zahmettir bu.

Jeg vendte min Hu til at ransage og med Visdom udgranske alt, hvad der sker under Himmelen; det er et ondt Slid, som Gud har givet Menneskens Børn at slide med.

Güneşin altında yapılan bütün işleri gördüm; hepsi boştur, rüzgarı kovalamaya kalkışmaktır!

Jeg så alt, hvad der sker under Solen, og se, det er alt sammen Tomhed og Jag efter Vind.

Eğri olan doğrultulamaz, eksik olan sayılamaz.

Kroget kan ej blive lige, og halvt kan ej blive helt.

[] Kendi kendime, “İşte, bilgeliğimi benden önce Yeruşalim’de krallık yapan herkesten çok artırdım” dedim, “Alabildiğine bilgi ve bilgelik edindim.”

Jeg tænkte ved mig selv: "Se, jeg har vundet større og rigere Visdom end alle de, der før mig var over Jerusalem, og mit Hjerte har skuet Visdom og Kundskab i Fylde."

Kendimi bilgi ve bilgeliği, deliliği ve akılsızlığı anlamaya adadım. Gördüm ki, bu da yalnızca rüzgarı kovalamaya kalkışmakmış.

Jeg vendte min Hu til at fatte, hvad der er Visdom og Kundskab, og hvad der er Dårskab og Tåbelighed; jeg skønnede, at også det er Jag efter Vind.

Çünkü çok bilgelik çok keder doğurur, bilgi arttıkça acı da artar.

Thi megen Visdom megen Græmmelse, øget Kundskab øget Smerte.