Ecclesiastes 1

Bunlar Yeruşalim’de krallık yapan Davut oğlu Vaiz’in sözleridir:

Misli Propovjednika, Davidova sina, kralja u Jeruzalemu.

“Her şey boş, bomboş, bomboş!” diyor Vaiz.

Ispraznost nad ispraznošću, veli Propovjednik, ispraznost nad ispraznošću, sve je ispraznost!

Ne kazancı var insanın Güneşin altında harcadığı onca emekten?

Kakva je korist čovjeku od svega truda njegova kojim se trudi pod suncem?

Kuşaklar gelir, kuşaklar geçer, Ama dünya sonsuza dek kalır.

Jedan naraštaj odlazi, drugi dolazi, a zemlja uvijek ostaje.

Güneş doğar, güneş batar, Hep doğduğu yere koşar.

Sunce izlazi, sunce zalazi i onda hiti svojem mjestu odakle izlazi.

Rüzgar güneye gider, kuzeye döner, Döne döne eserek Hep aynı yolu izler.

Vjetar puše na jug i okreće se na sjever, kovitla sad ovamo sad onamo i vraća se u novom vrtlogu.

Bütün ırmaklar denize akar, Yine de deniz dolmaz. Irmaklar hep çıktıkları yere döner.

Sve rijeke teku u more i more se ne prepunja; odakle teku rijeke, onamo se vraćaju da ponovo počnu svoj tok.

Her şey yorucu, Sözcüklerle anlatılamayacak kadar. Göz görmekle doymuyor, Kulak işitmekle dolmuyor.

Sve je mučno. Nitko ne može reći da se oči nisu do sita nagledale i uši dovoljno naslušale.

Önce ne olduysa, yine olacak. Önce ne yapıldıysa, yine yapılacak. Güneşin altında yeni bir şey yok.

Što je bilo, opet će biti, i što se činilo, opet će se činiti, i nema ništa novo pod suncem.

Var mı kimsenin, “Bak bu yeni!” diyebileceği bir şey? Her şey çoktan, bizden yıllar önce de vardı.

Ima li išta o čemu bi se moglo reći: "Gle, ovo je novo!" Sve je već davno prije nas postojalo.

Geçmiş kuşaklar anımsanmıyor, Gelecek kuşaklar da kendilerinden sonra gelenlerce anımsanmayacak.

Samo, od prošlosti ne ostade ni spomena, kao što ni u budućnosti neće biti sjećanja na ono što će poslije doći.

Ben Vaiz, Yeruşalim’de İsrail kralıyken

Ja, Propovjednik, bijah kralj nad Izraelom u Jeruzalemu.

kendimi göklerin altında yapılan her şeyi bilgece araştırıp incelemeye adadım. Tanrı’nın uğraşsınlar diye insanlara verdiği çetin bir zahmettir bu.

I trudih se da mudrošću istražim i dokučim sve što biva pod nebom; o, kako mučnu zadaću zadade Bog sinovima ljudskim.

Güneşin altında yapılan bütün işleri gördüm; hepsi boştur, rüzgarı kovalamaya kalkışmaktır!

Vidjeh sve što se čini pod suncem: kakve li ispraznosti i puste tlapnje!

Eğri olan doğrultulamaz, eksik olan sayılamaz.

Što je krivo, ne može se ispraviti; čega nema, izbrojiti se ne može.

[] Kendi kendime, “İşte, bilgeliğimi benden önce Yeruşalim’de krallık yapan herkesten çok artırdım” dedim, “Alabildiğine bilgi ve bilgelik edindim.”

Rekoh onda sam sebi: "Gle, stekao sam veću mudrost nego bilo tko od mojih prethodnika u Jeruzalemu. Duh moj sabrao je golemu mudrost i znanje."

Kendimi bilgi ve bilgeliği, deliliği ve akılsızlığı anlamaya adadım. Gördüm ki, bu da yalnızca rüzgarı kovalamaya kalkışmakmış.

Mudrost pomnjivo proučih, a tako i glupost i ludost, ali sam spoznao da je to pusta tlapnja.

Çünkü çok bilgelik çok keder doğurur, bilgi arttıkça acı da artar.

Mnogo mudrosti - mnogo jada; što više znanja, to više boli.